Папата Фрањо го напиша предговорот во втората книга избрани текстови на Јозеф Рацингер, почесниот папа Бенедикт XVI на тема вера и политика. Книгата носи наслов „Да се ослободи слободата – верата и политиката во третиот милениум“, а ја објави италијанската издавачка куќа Кантагали.
Книгата е своевиден компас како би ја разбрале нашата сегашност и би најделе цврсти насоки за иднината, но и вистински извор на вдахнување за политичкото делување, кои ги стави семејството, солидарноста и еднаквоста во центарот на вниманието и планирањето, и вистински гледа далеку во иднината – напиша папата Фрањо во предговорот на книгата. Книгата ќе бида промовирана на 11 мај во присуство на претседателката на италијанскиот Сенат, Марија Елизабета Алберти Каселати; надбискупот Георг Генсвајн, префект на Папскиот дом и личен секретар на почесниот Папа; претседателот на Европскиот парламент Антонио Тајани и надбискупот од Трст Џампаоло Крепалди.
Станува збор за тема која постојано беше во центарот на вниманието на папата Бенедикт XVI, а оваа тема го води уште од младоста, при што размислува за границата на послушноста кон државата во корист на слободата за послушност кон Бог – напиша папата Фрањо и додаде: Рацингер лично го искуси нацизмот, кој со своите тоталитарни лаги сакаше да ги затвои сите човечки можности и надежи и стана демонски и тирански.
Бенедикт XVI истовремено ги доведува во прашање и тоталитарните барања на марксистичките држави и атеистичките идеологии, врз која се темели. Вистинската спротивност помеѓу марксизмот и христијанството за Рацингер, во суштина, не е дадена само поради нагласеното внимание кое христијаните го имаат кон сиромашните – истакна Светиот Отец – бидејќи според вистинската Исусова присутност во Црквата и во светите Тајни, постои и онаа друга вистинска присутност на Исус во малите, погазените на овој свет, во последните, во кои Тој сака да се сретнеме. Вистинската спротивност произлегува од изворот на човечкото откупување. Вистинското човечко откупување се наоѓа во потполна зависност од Божјата љубов која е вистинска слобода.
Меѓутоа денес се настојува да се гледа на човечката љубов само за сопственото „јас“, што доведе до „колонизација“ на совеста, негирање на разликите помеѓу мажот и жената, рационално планирање на производство на човечки битија, што се смета дури дека има смисла и дека е дозволено да се отстрани оној кој повеќе не се смета за создание, дар, зачнат и роден, туку самите ние сме го создале. Тоа се „привидни човечки права“, кои се упатени кон самоуништување на човекот, бидејќи негираат дека човекот е Божјо создание што ја штити неговата слобода и достоинство.
Да се брани човекот од „идеолошките притисоци“ значи да се подлегне на човечката послушност која е граница за послушност кон државата. Во време на промени, како што е ова современото, тоа значи да се брани семејството, бидејќи иднината на човештвото произлегува од семејството и неговото добро е одлучувачко за иднината на светот и Црквата.
РВ/к.мк
