Еросот и Евангелието (4 дел)
Во првите три дела, преку филозофијата на феноменологијата откриена е неопходноста од предност на љубов која, и покрај потешкотиите, води до полно остварување на еротската димензија на љубовта. На необичен начин откриено е еротското значење на крепоста: чистота, и заклетвата се наметнала како неизбежен составен дел за остварување на еросот. Сега ќе се разгледа кои се тие перспективи што всушност го овозможуваат остварувањето на заклетвата и зошто во целокупниот досегашен тек на размислувања беа неопходни – односно парадоксални.
Неопходниот хоризонт на вечноста. Целиот досега поминат процес на „еротска редукција“ се случува преку начинот на споменатото антиципирање на конечната одлука која ја отвора неизмерната можност дека ниту смртта не може да ја ограничи. Хоризонтот на вечноста ветува состојба во кој единствената сигурност на заклетвата се остварува под вид на вечноста, љубејќи како да идниот момент на љубовното остварување е моментот на последната заклетва, како да идниот момент сè одлучува. Така вечноста ќе се појави во самата заклетва, во оној момент, единствениот кој го поседуваме, сега или никогаш, сега и секогаш. Тензиите помеѓу сегашниот момент и последното случување, се наоѓаат конечно во едното: „Дојди!“ кој се дефинира како „aDieu“ (франц. збогум, конечен, дефинитивен поздрав, но всушност упатување кон Апсолутниот – Бог. Со Бог или кон Бога), во преминот кон Бога, Првиот и Последниот. Така упатеноста кон Бог се покажува како нужен предуслов на веродостојната заклетва, која од своја страна, единствено овозможува развој на еротскиот феномен.
Од ова место поради сето тоа, мораме да се вратиме на спорните моменти на поминатиот пат за да можеме подобро да ги разбереме. На патот по кој, и покрај противречностите на крајот се дојде до констатација за неопходноста на антиципирачката конечна одлука под вид на вечноста и од упатувањето кон Бога (aDieu), согледано е дека човекот сам по себе не успева да стигне до тие одговори.
Застранување на природното. Попрво егото по својата природа би било склоно да го избегне тешкиот òд на одговори на прашањата за љубовта на начин да само останува во битието, но тоа би го донело до очај. Потоа, кога еднаш ќе ја препознае потребата за осигурување, егото ќе се обиде да се втемели на самото себе. Меѓутоа обидот за самовтемелување и љубов кон самиот себе во крајноста раѓа омраза кон самиот себе и кон другите. Понатаму, кога егото со среќен чекор успее да ја прифати потребата од другиот и настојувањата околу љубовта кон другиот, се соочува со ризикот дека љубовта нема да биде возвратена и е во опасност да се откаже. За прекинување на љубовниот настан се заканува и поради афектот на автоматската еротизација. Во моментот кога ќе дојде до прекин, природната наклонетост многу лесно се лизга кон обидите за продолжување на еротизацијата на начин кој отуѓува и ја разорува личноста. Конечно, кога кај давањето заклетва сретнеме недеволно гаранција за верност од другиот, тешко се пронаоѓа мотивација за ризикување.
Од сето ова јасно се гледа дека природната наклонетост во целата постапка не успева да ја одржи „еротската редукција“. Да се дозволи спонтано водење со природна наклонетост брзо доведува до гушење на љубовта во трговска размена, и кон укинување на „еротската редукција“.
Спасоносни парадокси. Она што овозможи овистинување во феноменолошкиот пристап, како што го претставува Марион, се чекорите спротивни на природната наклонетост, чекорите кои ја надминуваат природната логика, а притоа да не ја укинуват: неопходните нужни парадокси. Тие парадокси не се бессмислени или нелогични, туку со силна смисла ја надминуваат природната логика, ја очитуват процесуалната енергија која е единствено кадра да ја продолжи вистинската реализација на еросот. Логиката на тие парадокси, всушност е Исусовата логика, логиката на Евангелијата. Овде, се разбира, повторно можете да дигнете глас и да оптужете дека ова е ненаучно. Но науката не се затвора за очитување на феномените, а Исус и неговата логика се историски феномен. Спрема тоа кој сака да биде веродостоен научник не може да го исклучи, посебно ако без неговото вклучување, научното истражување (во овој случај во контекст на филозофската феноменологија) останува непротолкувано. Спрема тоа кон Евангелијата, овде упатува љубовта на научната вистина, и тоа независно од верското определување. Да видеме на кој начин.
(Продолжува)
