Размислување според Евангелието по Лука 6,31-36, наменето за Деветнаесета недела по Педесетница
Секоја недела учествуваме на Божествената Литургија, која е извор и врв на христијанскиот живот. Таму го сретнуваме Бога, стоиме пред него, ги отвораме нашите срца за неговите радости и искуства: лични, семејни… Но, во храмот не се молиме сами, туку со свештениците, со нашите браќа и сестри, а особено со целото небо. За време на Литургијата во храмот создаваме една заедница на Љубов.
На Божествената Литургија го слушаме Исус Христос, кој ни зборува преку светото Евангелие; го слушнавме и апостол Павле, кој во Второто послание до Коринтјаните го исповеда пред нас своето видение за тоа како бил однесен на третото небо и слушнал неискажливи зборови. Со тоа се фали! Но, тој не сака да се фали со себе. Напротив, тој зборува за својата слабост и вели: „И, за да не превознесувам со премногу откровенија, во телото ми се даде трн, ангел сатанин, да ме боцка по лицето, та да не се превознесувам. Апостол Павле побарал од Господа да го ослободи од овој трн, но Господ му ставил до знаење дека неговата благодат е доволна, зашто силата Божја се покажува во слабоста. Затоа Павле вели: „Затоа со многу поголема радост ќе се фалам со своите немоќи, за да се весели во мене силата Христова.“ И колку ли само „трње“ има во нашите животи? И затоа апостол Павле јасно ни дава до знаење дека кога веруваме, Божјата сила се пројавува во нашите секојдневни „трње“.
И од денешното кратко евангелие по Лука, слушнавме тешки зборови за нас: „Туку вие љубете ги непријателите ваши и чинете добро, и на заем давајте, не очекувајќи ништо. Така, ќе биде голема наградата ваша и ќе бидете синови на Севишниот; зашто и Он е добар кон неблагодарните и кон лошите. И така, бидете милостиви како што е милостив вашиот Отец.“ (Лука 6, 35-36).
За човечки очи тоа изгледа невозможно. Како можеме да ги сакаме оние што не напаѓаат; да ги сакаме оние што убиваат невини луѓе; како можеме да ги сакаме оние кои го бараат само својот интерес, моќ и носат толку зло и страдање на луѓето? А на ваквите прашања, самиот папа Фрањо неодамна рече: „Не знам како може да се направи тоа? Папата Фрањо продолжува: „Но Исус ни кажува дека прво треба да погледнеме што прави Отецот Небесен. Небесниот Отец не ги лишува оние кои не заслужуваат светлина и вода. Неговото сонце и Неговиот дожд, Неговата љубов и Неговата милост се за сите, бидејќи Тој ги препознава сите како Свои деца во очекување дека некој ќе Го признае за Отец, ги прифаќа другите како свои чеда. А Господ Исус Христос, пак, нежно се однесува кон предавникот Јуда и на крстот се моли за своите непријатели: „Оче, прости им, зашто не знаат што прават“. Затоа, невозможно е да ги сакаме нашите непријатели ако не ја чуваме Божјата љубов во нашите срца.
Не е доволно да се љубат, вели Христос, оние кои ги љуби срцето. Оние кои возвраќаат на нашата љубов. Но, како можеш да ги љубиш кон оние што срцето не ги сака? Сите знаеме дека е невозможно да се присилите да се заљубите во некој со чувство доколку од различни причини ова чувство го нема. Невозможно е да се присилите да сакате некоја личност емотивно ако таа личност всушност не предизвикува такви емоции или чувства. Зошто тогаш Господ заповеда да љубиме? И тоа непријателите? Оние кои не нè сакаат, не ни прават добро, не ни даваат на заем? Како е ова можно кога е невозможно да го присилиш твоето срце да го засака?
Господ не бара од нас емоционална љубов. Не може да се бара тоа во однос на луѓето кои не ги сакаме. Но, затоа бара од нас многу подлабока љубов, посуштинска, пожртвувана, повистинита. Љубовта како начин на живот. Христос не сака да го сакаме непријателот или оној кој не прави добро или не го враќа она што го позајмил, со неговите емоции и чувства, туку сака да го сакаме со нашето битие, со нашиот животен став, нашиот став кон него. Што значи тоа? Тоа значи да простиме и тогаш кога емоциите и чувствата ни велат да се одмаздиме. А тоа значи сепак да даваме на заем и тогаш кога емоциите и чувствата ни велат воопшто да не даваме на заем. А тоа значи да се прави добро и кога емоциите и чувствата поттикнуваат само зло.
Секако дека е за пофалба и добро е да се сака некоја личност емотивно и со чувства, но тоа сепак не е доволно. Дури и личноста која ја сакаме со емоции и чувства треба да биде сакана не само со емоции и чувства, туку многу подлабоко и повистинито, пожртвувано, да се дадеш самиот себе. Што се однесува до личноста која не ја сакаме со емоции или чувства, таа треба да биде сакана поради нашиот животен избор – да бидеме христијани. Изборот е да се биде Христов следбеник, а не грешник кој ги сака оние што го љубат, им прави добро на оние што му прават само добро, им дава на заем на оние што враќаат на време. Изборот е да се биде дете на Отецот Небесен, Кој е милосрден и неизмерно добар.
адаптација к.мк
