Станува збор за „многу различни критериуми од она што го гледаме околу нас, па дури и кај нас“, рече папата Фрањо во своето пладневно обраќање за време на молитвата Ангел Господов во недела 17 март 2024 година, поттикнувајќи нè да размислуваме, додека се приближуваме кон Страсната седмица, за значењето на Христова конечна жртва. „Да се прослави себе си, според него, значи да се дарува самиот себе“, објасни Папата, „да ја понуди својата љубов“. Ова наоѓа најголем израз на крстот”. Ображањето на Папата го пренесуваме во целост.
Драги браќа и сестри, добар ден!
Денес, во петтата недела од Великиот пост, кога се приближуваме кон Страсната седмица, Исус во Евангелието (сп. Иван 12, 20-33), ни кажува нешто важно, но што ни кажува? Дека на крстот ќе ја видиме неговата слава и онаа на Отецот (сп. Иван 23,28).
Но, како е можно славата Божја да се покаже токму таму, на крстот? Може да се помисли дека тоа се случува во воскресението, а не на крстот, кој е пораз, неуспех! Наместо тоа, денес Исус, зборувајќи за своето страдање, вели: „Дојде часот да се прослави Синот Човечки“ (12,23). Што сака да ни каже со тоа?
Со тоа сака да ни каже дека славата, за Бога, не одговара на човечкиот успех, слава или популарност: славата, за Бога, нема ништо самодоволно во неа, тоа не е величествена покажување на моќ придружена со јавен аплауз. За Бога е слава да се љуби до тој степен да се даде сопствениот живот. Да се биде славен, според него, значи да се даруваш, да бидеш достапен, да ја понудиш својата љубов. Ова го има својот највисок израз на крстот, токму таму, на крстот, каде што Исус во најголема мера ја покажа Божјата љубов, објавувајќи го своето милосрдно лице во целост, давајќи ни живот и простувајќи им на оние што го распнаа.
Браќа и сестри, од крстот „Божјиот престол“, Господ нè учи дека вистинската слава е онаа што не избледува и нè прави среќни, создадена од дарување и простување. Дарувањето и простувањето се суштината на Божјата слава и за нас тие се начин на живот. Дарување и простување: многу различни критериуми од она што го гледаме околу нас, па дури и во нас самите, кога ја сметаме славата како нешто што повеќе се прима отколку што се дава; како нешто што треба да се поседува, а не да се понуди. Не, световната слава поминува и не остава радост во срцето; не донесува ни добро за сите, туку до поделби, неслога, завист.
Затоа можеме да се запрашаме: која е славата што ја сакам за себе, за мојот живот, што ја сонувам за мојата иднина? Дали остава длабок впечаток кај другите со мојата храброст, моите способности или работите што ги поседувам? Или патот на дарување и простување, патот на Исус Распнатиот, патот на оние кои никогаш не се уморни од љубов, убедени дека тоа сведочи за Бога во светот и дозволува убавината да блесне во животот? Каква слава сакам за себе? Да се потсетиме, имено, дека кога даваме и простуваме, Божјата слава свети во нас. Токму тогаш: кога даваме и простуваме.
Дева Марија, која верно го следеше Исус во часот на неговите страдања, нека ни помогне да бидеме жив израз на Исусовата љубов.
Ватикан њуз/к.мк
