Го објавуваме целосниот превод на писмото што папата Фрањо на 2 мај на крајот на Меѓународната средба „Паросите за синодата“ го упати до паросите учесници на средбата како и до сите пароси ширум светот.
Драги браќа, пароси!
Меѓународната средба „Паросите за синодата“ и дијалогот со учесниците се можност во моите молитви да се сетам на сите пароси во светот, на кои со голема љубов им ги упатувам овие зборови.
Толку е очигледно што звучи речиси банално, но не помалку вистинито за тоа: Црквата не би можела да оди напред без вашата посветеност и служба. Поради оваа причина, најнапред сакам да ја изразам мојата благодарност и почит за дарежливата работа што ја правите секој ден, сеејќи го Евангелието на секаков вид почва (сп. Марко 4,1-25).
Како што доживувате во овие денови кои ги делите, парохиите во кои ја извршувате вашата служба се во многу различни контексти: од оние на периферијата на големите градови – ги сретнав директно во Буенос Аирес – до оние огромни како провинции во помалку населени места; од оние во урбаните центри на многу европски земји, каде што древните базилики се домаќини на се помали и постари заедници, до оние каде што Литургијата се слави под големо дрво и каде што пеењето на птиците се меша со гласовите на многу деца.
Пастирите добро го знаат сето тоа, го знаат животот на Божјиот народ одвнатре, неговите борби и радости, неговите потреби и богатства. Затоа на синодалната црква ѝ се потребни пастири: без нив никогаш нема да можеме да научиме да чекориме заедно, никогаш нема да можеме да тргнеме по тој пат на синодалноста кој е „патот што Бог го очекува од Црквата на третиот милениум“. [Говор за споменот на 50-годишнината од формирањето на Бискупската синода, 17 октомври 2015 година.].
Никогаш нема да станеме мисионерска синодална црква ако парохиските заедници го немаат како својство на својот живот учеството на сите крстени во единственото послание на проповедање на Евангелието. Ако парохиите не се синодални и мисионерски, нема да има ниту Црква. Збирниот извештај од првото заседание на XVI Редовно генерално собрание на Бискупската синода е многу јасен во таа смисла: парохиите, тргнувајќи од нивните структури и организацијата на нивниот живот, се повикани да се концепираат „првенствено во служба на посланието што верниците го имаат во општеството, во својот семеен и деловен живот, наместо да се фокусираат исклучиво на внатрешни прашања или организациски грижи“ (8,1). Затоа, неопходно е парохиските заедници сè повеќе да стануваат места од каде што крстените заминуваат како ученици мисионери и во кои се враќаат, полни со радост, за да ги споделат чудата што Господ ги направил со нивното сведоштво (сп. Лука 10,17 ).
Како пастири, повикани сме да ги придружуваме заедниците на кои им служиме на тој пат, а во исто време да се вклучиме со молитва, проникливост и апостолска ревност, така што нашата служба да е соодветна на потребите на мисионерската синодална црква. Тој предизвик се однесува на папата, бискупите и Римската курија, а се однесува и на вас, паросите. Оној што нè повика и нè посвети, нè повикува денес да го слушаме гласот на неговиот Дух и да одиме во насоката што ни ја покажува. Во едно можеме да бидеме сигурни: нема да дозволи да ни недостасува неговата благодат. На тој пат, ќе откриеме и начин како да ја ослободиме нашата служба од оние аспекти што ја прават позаморна и повторно да ја откриеме нејзината вистинска срж: навестувањето на Словото и собирањето на заедницата преку прекршувањето на лебот.
Затоа, ве охрабрувам да го прифатите овој повик од Господа, како пароси, да бидете градители на мисионерската синодална црква и со ентузијазам да се посветите на ова патување. За таа цел, би сакал да формулирам три предлози кои можат да го поттикнат начинот на стил на живот и делувањето на паросите.
1. Ве повикувам да ја живеете вашата специфична министеријална харизма сè повеќе и повеќе во служба на повеќекратните дарови што Духот ги шири меѓу Божјиот народ. Итно е, всушност, „со чувство на вера“ да се откријат, охрабрат и ценат „многуте дарови на благодатта на мирјаните, како оние малите така и значајните“ (Vat. Ecum. Council II, Decr. Presbyterorum Ordinis, 9 ), кои се неопходни за да може да се евангелизира човечката реалност. Убеден сум дека на тој начин ќе извадите на виделина многу скриени богатства и ќе се чувствувате помалку осамени во напорната задача на евангелизацијата. Ќе ја доживеете радоста да бидете вистински татковци, кои не доминираат над другите, туку во нив, мажите и жените подеднакво извлекуваат големи и драгоцени можности.
2. Од сѐ срце ви предлагам да ја научите и практикувате заедничката уметност на расудувањето, користејќи го методот на „разговор во Духот“, кој многу ни помогна во синодскиот процес и во водењето на самиот собор. Сигурен сум дека ќе можете да жнеете многубројни плодови не само во структурите на заедништвото, како што е Парохискиот пасторален совет, туку и на многу други полиња. Како што потсетува Збирниот извештај, расудувањето е клучен елемент на пасторалната активност на синодалната црква: „Важно е практиката на расудување да се спроведува и во пасторалното подрачје, на начин соодветен на контекстот. Ова ќе ни овозможи полесно да ги препознаеме харизмите присутни во заедницата и мудро да ги доверуваме задачи и службите. Надвор од самото планирање на активностите, ќе можеме да планираме пасторални патувања во светлината на Духот“ (2, 1).
3. На крајот, би сакал да ви препорачам сè да засновате на споделување и братство меѓу себе и со вашите епископи. Ова барање силно произлезе од Меѓународната конференција за трајна формација на свештениците, на тема „Поттикнете го дарот Божји што е во вас“ (2. Тим 1:6), одржана во февруари 2024 година овде во Рим, со повеќе од осум стотина епископи, свештеници, посветени лица и лаици, мажи и жени, кои се занимаваат со оваа област, претставувајќи осумдесет земји. Не можеме да бидеме автентични татковци ако не сме пред се синови и браќа. И не можеме да поттикнеме заедништво и учество во заедниците што ни се доверени ако не ги живееме пред сè меѓу себе. Добро знам дека, во низата пасторални задачи, оваа обврска може да изгледа како вишок, па дури и губење време, но во реалноста е спротивното: всушност, само така сме веродостојни и нашите постапки го прават тоа, не го расипувајте она што другите веќе го изградиле.
Не е само мисионерската Синодална црква која има потреба од пастири, туку и специфичниот тек на Синодата 2021-2024, „За Синодална црква. Заедништво, учество, послание“, во пресрет на втората седница на XVI Редовно генерално собрание на Бискупската синода, што ќе се одржи во октомври годинава. За да го подготвиме, имаме потреба да го слушнеме вашиот глас.
Поради оваа причина, ги поканувам оние кои учествуваа на меѓународната средба „Паросите за синодата“, кога ќе се вратат дома, да бидат мисионери на синодалноста со вас, вашите браќа пароси, поттикнувајќи размислувања со синодски и мисионерски начин на размислување, за обновување на службата на паросите, а воедно овозможување на Генералниот секретаријат на Синодата да го собере вашиот незаменлив придонес за подготовка на Instrumentum laboris. Слушањето на паросите беше целта на оваа меѓународна средба, но тоа не може да заврши денес: ние треба да продолжиме да ве слушаме.
Драги браќа, јас сум со вас во овој процес во кој и самиот учествувам. Ве благословувам сите од се срце, а за возврат имам потреба да ја почувствувам вашата блискост и поддршката од вашите молитви. Да седовериме на Пресвета Богородица Патоводителка, која ни го покажува патот, која нè води до Исус кој е Патот, Вистината и Животот.
Рим, Свети Иван Латеранска, 2 мај 2024 година.
Фрањо
Ватикан њуз/к.мк
