Во своето пладневно обраќање на празникот на Сите Светци, Папата зборуваше за блаженствата опишани во Евангелието според Матеј, нарекувајќи ги лична карта на светителите. Тој објасни дека градители на мирот се оние кои посветено и трпеливо се залагаат за слога и хармонија. Мирот никогаш не е насилен или вооружен, тој не се постигнува со освојување или нечиј пораз, туку изникнува во срцето преку дела на правда и милост, отворајќи се за Христа. Во целост го пренесуваме обраќањето на Папата.
Драги браќа и сестри, среќен празник, добар ден!
Денеска го славиме празникот на Сите Светци. Можеме да добиеме погрешен впечаток: би можеле да помислиме дека славиме сестри и браќа кои во животот биле совршени, секогаш непогрешливи, прецизни, дури и „тврдокорни“. Денешното Евангелие, меѓутоа, ја побива овој стереотипен поглед, оваа „светост од светите сликички“. Имено, блаженствата на Исус (сп. Матеј 5,1-12), кои се лична карта на светителите, го покажуваат токму спротивното: зборуваат за животот на оние кои пливаат против струјата, за револуционерен живот! Светците се вистински револуционери.
Да го земеме за пример актуелното блаженство: „Блажени се миротворците“ (р. 9) и ќе видиме дека Исусовиот мир е многу различен од оној што го замислуваме. Сите сакаме мир, но често тоа што го сакаме не е вистински мир, туку да бидеме мирни, да нѐ остават на мир, да немаме проблеми, туку мир. Исус, сепак, не ги нарекува блажени оние кои се мирни и спокојни, оние кои се во мир, туку оние кои градат мир и се борат за мир, градители на мирот, миротворци. Имено, мирот мора да се гради и како и секоја зграда бара посветеност, соработка и трпение. Ние би сакале мирот да падне од небото, но Библијата, напротив, зборува за „семето на мирот“ (сп. Захарија 8,12), бидејќи тоа никнува од почвата на животот, од семето на нашето срце; расте во тишина, од ден на ден, преку дела на правда, праведност и милост, како што покажуваат светлите сведоци што ги славиме денес. Понатаму, имаме тенденција да веруваме дека мирот доаѓа со сила и моќ: за Исус е сосема спротивно. Неговиот живот и животот на светиите ни кажува дека семето на мирот, за да расте и да вроди со плод, прво мора да умре. Мирот не се постигнува со освојување или поразување некого, никогаш не е насилен, никогаш не се вооружува. Ја гледав емисијата „A Sua Immagine“ за бројните светци кои се бореле, граделе мир, но преку работа, давајќи ги своите животи, нудејќи ги своите животи.
Па, како се станува миротворец? Пред се, срцето мора да се разоружа. Токму затоа што сите сме опремени со агресивни мисли, едни против други, со груби зборови и мислиме да се браниме со бодликава жица, кукање и бетонски ѕидови на рамнодушност; и со кукањето и рамнодушноста се браниме, но тоа не е мир, тоа е војна. Семето на мирот бара демилитаризација на полето на срцето. Какво е твоето срце? Дали е разоружано или ги содржи овие работи, кукање и рамнодушност, агресија? Како се разоружува срцето? Па така што ќе се отвориме за Исус, кој е „нашиот мир“ (Ефесјаните 2, 14); стоејќи пред неговиот крст, кој е престол на мирот; примајќи од него, во исповедта, „простување и мир“. Оттука почнува, бидејќи да се биде миротворец, да се биде светител не е наша способност, тоа е негов дар, тоа е негова благодат.
Браќа и сестри, да погледнеме во себе и да се запрашаме: дали сме градители на мирот? Таму каде што живееме, учиме и работиме, внесуваме ли напнатост, зборови што болат, озборувања што трујат, полемики што разделуваат? Или го отвораме патот за мир: дали им простуваме на оние што нè навредиле, дали се грижиме за оние на маргините на општеството, дали лекуваме некоја неправда помагајќи им на оние што имаат помалку? Тоа се нарекува градење мир.
Сепак, може да се постави последното прашање, кое важи за секое блаженство: Дали се исплати да се живее вака? Зарем тоа не е губитнички? Исус ни го дава одговорот на тоа: миротворците во светот „ќе бидат сфатени како синови Божји“ (сп. Матеј 5,9); нивниот живот изгледа несоодветен, бидејќи не попуштаат на логиката на моќ и превласт, туку во Небото ќе бидат најблиску до Бога, најслични на Него. Но, всушност, и овде на земјата, оние што залутале остануваат со празни раце, а победуваат оние што ги љубат сите и никој не повредуваат: како што вели Псалмот, „миротворецот ќе има потомство“ (сп. Пс 36,37).
Дева Марија, Царицата на Сите Светци, нека ни помогне да бидеме градители на мирот во секојдневниот живот.
Ватикан њуз/к.мк
