Папата Фрањо: Нашата револуција е нежноста и радоста
„Повикани сме да излеземе од нашиот дом. Генерација по генерација, ден по ден, сме повикани да ја обновиме нашата вера. Повикани сме да ја живееме револуцијата на нежноста“.
Ова го истакна папата Фрањо во проповедта за време на Литургијата, која ја предводеше во малата базилика на светилиштето на Богородица на милосрдието од Кобре, прогласена од Папата Бенедикт XV за покровителка на Куба.
„Нашата револуција минува низ нежноста и радоста, која секогаш се претвора во близина и сочувство и нè упатува да се обврзуваме да служиме во животите на другите“. Папата Фрањо се задржа на извадокот од евангелието според Лука, кој зборува за Богородица, која по ангелската блага вест, „излегува набрзина“ и оди кај својата постара и бремена роднина Елисавета, за да и помага. Во историјата, рече Папата, „Марија ги посетува и придружува драматичните бремености на многу наши народи. Во понатамошниот текст ја пренесуваме во целост проповедта на Папата.
*******
Драги браќа и сестри,
Евангелието кое штотуку слушнавме нè става пред динамиката, која се раѓа секој пат кога Господ нè посетува: нè поттикнува да излеземе од нашиот дом. Ова се слики на кои често сме повикани да ги проживуваме. Присуството на Бог во нашите животи, не нè остава никогаш спокојни, нè поттикнува секогаш кон движење. Кога Бог нè посетува, секогаш нè вади надвор од нашиот дом. Посетени, за да посетуваме, се среќаваме за да се сретнеме, љубени сме, за да љубиме.
Тука ја гледаме Марија, првата од Христовите ученици. Една млада жена, меѓу 15 и 17 годишна возраст, која во едно мало палестинско село е посетена од Господ, кој нејзе ѝ најавува дека ќе стане мајка на Спасителот. Можеме да помислиме, дека сите нејзе ќе и пријдат на помош или ќе дојдат да и служат, но таа излегува од дома и оди да служи. Оди да помага на својата роднина Елисавета. Радоста која извира од свеста дека Бог е со нас, со нашиот народ, го буди срцето, ги раздвижува нашите нозе, нè обзема, нè наведува да ја споделуваме добиената радост како служење, како посветување на сите оние „непријатни“ ситуации кои нашите соседи или блиски ги живеат. Евангелието ни зборува дека Марија „излезе набрзина“, бавни, но постојани чекори кои знаат каде одат; чекори кои не трчаат, за „да стигнат“ премногу брзо или забавени чекори како „за да не стигнат“ никогаш. Марија, која не е ниту превозбудена ниту заспана „оди набрзина“ да ја придружува својата постара бремена роднина. Марија, првата од Христовите ученици која е посетена, излегува, за да посети. Од овој прв ден, тоа секогаш беше нејзината особена карактеристика. Таа е жена која посети многу мажи и жени, деца и возрасни, млади. Успеа да посети и придружува многу народи во нивните драматични потешкотии; ја поддржа борбата на сите кои страдаат при заштитата на правата на нивните деца. И сега, Таа не престанува да ни го носи Словото на животот, својот Син, нашиот Господ.
Исто овие земји, беа посетени од нејзиното мајчино присуство. Куба се роди и израсна во топлината на побожноста кон Пресвета Богородица на милосрдието. „Таа ѝ даде една сопствена и посебна форма на кубанската душа – напишаа епископите на оваа земја – предизвикувајќи ги во срцето на Кубанците најдобрите идеали на љубов кон Бог, семејството и татковината“.
Тоа го потврдија и вашите сонародници пред сто години, кога побараа од Папата Бенедикт XV да ја прогласи Дева Марија на милосрдието за покровителка на Куба, кога напишаа: „Ниту несреќите ниту сиромаштијата ќе успеат да ја изгаснат верата и љубовта кои нашиот католички народ ја исповеда кон оваа Девица, дури во најголемите тешкотии на животот, кога смртта беше поблиска или очајот зад аголот, Таа секогаш се издигна како светлина која ја растера секоја опасност, таа утешителна роса … така ја сакаа нашите незаборавни мајки, така ја благословуваат и нашите сопруги“.
Во ова светилиште, кое го чува споменот на светиот и предан народ Божји, кој оди во Куба, Марија е почитувана како Мајка на милосрдието. Оттука, Таа ги чува нашите корени, нашиот идентитет, за да не се изгубиме по патиштата на очајот. Душата на кубанскиот народ, како што слушнавме пред малку, е ковање меѓу страдања и лишувања, кои не успеале да ја изгаснат верата; онаа вера, која се зачува жива благодарение на бројните баби, кои го направија можно, во домашното секојдневие, живото присуство на Бог; присуството на Отецот, кој ослободува, зајакнува, исцелува, дава храброст и е засолниште и знак на ново воскресение. Баби, мајки и многу други кои со нежноста и љубовта беа знаци на посета, на храброст и верба за нивните внуци, во нивните семејства. Тие држеа отворена една пукнатина, мала како синапово зрно, во која Светиот Дух продолжи да го придружува срцето што чука на овој народ.
„Секој пат кога погледнуваме кон Марија, ние веруваме повторно во револуционерната сила на нежноста и љубовта“ (Evangelii Gaudium, 288).
Генерација по генерација, ден по ден, сме повикани да ја обновиме нашата вера. Повикани сме да ја живееме револуцијата на нежноста како Марија, Мајка на милосрдието. Повикани сме „да излеземе од нашиот дом“, да ги држиме очите и срцето отворени за другите. Нашата револуција минува низ нежноста, во радоста, која се претвора секогаш во близина и сочувство и нe охрабрува да се обврзуваме, да служиме во животите на другите. Нашата вера нè упатува да излеземе од нашиот дом и да одиме кај ближните, за да ги споделиме убавините и болките, надежите и очајот. Нашата вера нè води надвор од нашиот дом, за да го посетиме болниот, затвореникот, оној кој плаче и кој се смее и се радува со убавините на ближните. Како Марија, сакаме да бидеме една Црква, која служи, која излегува од својот дом, од своите храмови, од своите сакристии да го придружува животот, да ја поддржува надежта за да биде знак на единство. Како Марија, Мајка на милосрдието, сакаме да бидеме Црква, која излегува од својот дом, за да гради мостови, да руши ѕидови, да сее помирување.
Како Марија, сакаме да бидеме Црква, која ќе може да ги придружува сите „непријатни“ ситуации на нашиот народ, ангажирана во животот, во културата, во општеството, без да се крие, туку да оди со нашите браќа.
Ова е нашето најголемо непроценливо „бакарно наоѓалиште“, ова е нашето најголемо богатство и најдобро наследство што можеме да го оставиме: како Марија, да се научиме да излегуваме од нашиот дом по патиштата на посетата. Да се научиме да се молиме со Марија, бидејќи нејзината молитва е исполнета со спомен и благодарност; таа е пишана химна на Божјиот народ, која оди низ историјата. Таа е живиот спомен дека Бог е меѓу нас; вечниот спомен дека Бог ја погледна смиреноста на својот народ, го заштити својот слуга, дека говори на нашите отци и на нивното потомството довека.
РВ/В.Н.
