Папата Фрањо во својата проповед на празникот Педесетница, која ја служеше во недела 19 мај 2024 година, во ватиканската базилика Свети Петар, ги поттикна верниците силно да го проповедаат Евангелието, но без наметнување и нежно за да бидат сите прифатени. Христијанинот – рече – не е препотентен, неговата сила е силата на Духот
Силен и нежен. Моќен и љубезен – ова се зборовите што папата Фрањо го опишува Светиот Дух во својата проповед на празникот Педесетница, за време на Светата литургија која служеше во базиликата Свети Петар. Изгледаат спротивставени еден на друг; но, напротив, тие се израз на делувањето што Духот ги вдишува во нас и го храни посланието на Црквата. „Параклетот“ кој ги преобразува срцата нè прави исто така храбри во ширењето на евангелската порака на сите, а не препотентни и наметливи – истакна Папата и нагласи: Христијанинот не е препотентен; неговата сила е поинаква, тоа е силата на Духот; ниту со пресметки и лукавство, туку со силата што доаѓа од верноста кон вистината дека Духот ги поучува нашите срцата и прави таа да расте во нас.
И така, се препуштаме на Духот, не се предаваме на моќта на светот, туку продолжуваме да зборуваме за мир на оние кои сакаат војна, да зборуваме за прошка на оние што сеат одмазда, да зборуваме за прифаќање и солидарност со оние кои ги заклучуваат вратите и подигаат бариери, да зборуваме за животот на оние кои избираат смрт, да зборуваме за почит кон оние кои сакаат да понижуваат, навредуваат и отфрлаат, да зборуваме за верност кон оние кои ја отфрлаат секоја врска, заменувајќи ја слободата со површност, збунетост и празен индивидуализам. Не дозволувајќи да не заплашуваат тешкотии, ниту исмејувањето, ниту противење, кои и денес како и вчера, никогаш не недостасува во апостолскиот живот (сп. Дела 4,1-31).
Срце исцелено од Духот
Светиот Отец потоа зборуваше за силата на ветерот и огнот, симболи на Божјата сила. Без оваа сила – истакна тој – никогаш не би можеле да го победиме злото, ниту да ги победиме телесните желби“…
…нечистотијата, идолопоклонството, раздорот, зависта… со Духот можат да се победат, Тој ни дава сила за тоа, затоа што влегува во нашите „суви, камени и ледени“ срца. Тие пориви ги расипуваат нашите односи со другите, ги делат нашите заедници, а Тој влегува во срцето и сè лекува.
Духот нè помаза
Во исто време, делување на Параклетот во нас е љубезно – објасни Папата и го употреби примерот на слаба рака која откопува грутка страст, а потоа нежно засадува билки на крепости, заштитувајќи ги со љубов, така што тие растат и стануваат посилни, а ние, по уморот од борбата против злото, можеме да ја вкусиме сладоста на милоста и заедништвото со Бога. Затоа, ветрот и огнот не го уништуваат она што го допираат: ветрот ја исполнува куќата каде што се учениците, а огнот нежно, во вид на пламен, се спушта врз главите на присутните.
Таков е Духот: силен, кој ни дава сила да победиме, но и нежен. Станува збор за помазанието на Духот, Духот не помаза, тој е со нас. Како што вели една прекрасна молитва на древната Црква: „Твојата благост, Господи, нека остане со мене и плодовите на твојата љубов.
Повикувајќи ги сите
Духот ги менува срцата и вдахнува храброст. Повикани сме, како апостолите, силно и со љубов да го проповедаме Евангелието – забележа Римскиот бискуп – секогаш одејќи подалеку дури и надвор од етничките и верските бариери, за вистинско универзално послание.
И во исто време кога го правиме тоа со таа сила, нашето навестување треба да биде љубезно, да ги прифатиме сите луѓе – да не заборавиме дека сите, сите, сите; да не ја заборавиме параболата за повиканите на гозбата што не сакаа да појдат: „Оди на раскрсницата и повикај ги сите, добрите и лошите, сите“. Духот ни дава сила да одиме напред и да ги повикаме сите со таа љубезност, љубезноста ни дава да ги прифаќаме сите луѓе.
Потребата за надеж
Сите ние, браќа и сестри – додаде Папата – имаме голема потреба од надеж, што не е оптимизам, туку нешто друго. Надежта е прикажана како сидро, а ние се држиме за јажето, [свртени] кон надежта.
Потребна ни е надеж, треба да погледнеме кон хоризонтите на мирот, братството, правдата и солидарноста. Тоа е единствениот начин на живот, нема друг. Се разбира, за жал, ова често не е лесно; згора на тоа, понекогаш патот изгледа напорен и како да одиме по нагорнина. Но, знаеме дека не сме сами, имаме сигурност дека со помош на Светиот Дух, со неговите дарови, можеме заедно да го поминеме тој пат и да го направиме попрооден за другите.
На крајот од проповедта, папата Фрањо ги охрабри сите да ја обноват својата вера продолжувајќи да се молат:
Дојди, Создателу, Свети Духу, просветли ги нашите умови, исполни ги нашите срца со твојата благодат, води ги нашите чекори, дај го твојот мир на нашиот свет. Амин.
Ватикан њуз/к.мк
