Неопходни крепости за служење во Римската Курија

Папата Фрањо во божиќното обраќање до членовите на Куријата понуди список на „потребни крепости“ за оние кои сакаат плодно да служат на Црквата.

Болестите и скандалите не можат да го прекријат ефикасното, преданото и одговорното служење на Римската Курија и целата Црква и тоа е првата утеха. Би била голема неправда – рече – да не изразам искрена благодарност и здрав поттик до сите луѓе кои во Куријата посветено работат и на Црквата и Петровиот наследник пружат утеха со својата солидарност и послушност како и со своите великодушни молитви.

Отпорите, тешкотиите и неуспесите – нагласи папата Фрањо – секогаш се можност за раст, а никогаш за обесхрабрување: можност за „враќање на важното“. Во тој дух Папата постави список „на потребни крепости“ за оние кои работат во Куријата и сакаат нивното служење во Црквата да биде плодно.

На прво место го наведе мисионерскиот дух нарекувајќи го причина и показател на плодноста на Куријата. Верата е дар, но мерката на нашата вера се покажува и во способноста на нејзиното пренесување. Здрав пасторален дух е незаменлива крепост за секој свештеник. Тие два духа се мерка за нашето свештеничко делување и делувањето во Куријата без кои не можеме да бидеме „слуги верни“ – рече Папата.

Како втор пар на крепости ги наведе практичност и увид. Првото вклучува лично настојување должноста да се извршува најдобро што се може и е спротивно на непотизмот и поткупот. Увидот пак значи подготвеност да се соочиш со различните ситуации на мудар и креативен начин.

На трето место ги наведе духвноста и човечноста. Според зборовите на Папата духовноста е камен темелник на целото служење во Црквата и христијанскиот живот, додека човечноста ја овоплотува вистинитоста на нашата вера и нè разликува од бесчувствителните машини. Кога ни е тешко сериозно плачеме или од срце се смееме, тогаш тоа е почеток на нашиот пад – рече папата Фрањо.

Потоа поттикна на примерност – за да се избегнат скандали кои ја рануваат душата и го загрозуваат сведоштвото – и на верност на сопственото посветување и звање. Како петти пар на крепости ја наведе разумноста која нè чува од емоционалните испади и срдечноста која нè заштитува од претерувања во бирократијата, програмите и планирањата.

Невиноста нè прави претпазливи во судовите, а одлучноста нè поттикнува на делување со цврста волја и јасна визија, послушни на Бог и врховниот закон на спасението на душата. Седмиот пар на списокот на Папата се љубовта и вистината. Љубовта без вистината ја нарече „идеологија на разорен бонизам“, а вистината без љубовта „слепо осудување.“

Чесноста и зрелоста се следните крепости. Чесен човек правилно работи и кога не е под надзор на управителот или поглаварот, не се плаши од изненадувања затоа што никогаш не го лаже оној кој на него се доверил. Никогаш не се однесува како да е господар на доверените работи. Зрелоста пак е согласност помеѓу физичките, менталните и духовните способности.

Почитувањето Папата го поврза со понизноста. Првата крепост ја дефинираше како квалитет кој го краси човекот кој секогаш се обидува искрено да ги почитува другите и да ја почитува нивната улога без разлика дали се надредени или подредени, како што настојува да ја почитува праксата, документите, доверливите и задржани информации. Понизноста е крепост на луѓето исполнети со Бог. Колку е поважни, толку стануваат посвесни е за својата ништожност и фактот дека ништо не можат без Божјите милости.

Бестрашност и подготвеност се доблести кои се спротивни на стравот од проблемите и поттикнуваат на храбро делување во слободата и на агилен начин без наврзаност на минливите и материјалните работи. Како последен пар Папата ги наведе доверливоста и трезвеноста. Доверлив е оној кој знае со серизност да ги почитува своите обврски и кога не е под надзор никогаш не ја издава дадената му доверба. Трезвеноста е способност да се откажеш од сè сувишно и да истраеш против провладувачкиот конзумизам.

Трезвеноста – како што објасни – значи да го гледаш светот со Божјите очи и од аспект на сиромашните. Трезвеноста е начин на живот кој го покажува првенството на другиот како – како што рече – „хиерархиско начело“ и сопствениот живот се става во служба на другите. Трезвен човек е доследен и мисли само на она што е важно затоа што е способен да живее со исправна мерка. На крајот на говорот поттикна милосрдието да ги води нашите дела, да ги вдахнува нашите реформи и просветлува нашите одлуки. Ние сме работници, а не господари, слуги, а не месии – рече Светиот Отец.

РВ/к.мк/Д.И.

Не е дозволено преземање на оваа содржина или делови од неа за понатамошно користење во печатена, дигитална или било која друга форма на умножување без писмена дозвола од редакцијата на Католици.мк