„Живејте како деца на светлината! Зашто плодот на светлината се состои во сѐ што е добро, праведно и вистинито“ (Ефесјаните 5,8-9).
Апостол Павле ѝ пишува на заедницата во Ефес, голем и импозантен град, каде што живеел, крстел и евангелизирал.Најверојатно се наоѓа во Рим, во затвор, околу 62 година. Тој е во состојба на страдање, но сепак им пишува на овие христијани, не толку за да ги реши проблемите на заедницата, туку за да им ја објави убавината на Божјиот план за Црквата која е во зародиш.Тој ги потсетува Ефесјаните дека, преку дарот на Крштевањето и верата, тие преминале од „да се биде темнина“ во „да се биде светлина“ и ги поттикнува да се однесуваат на кохерентен начин.
За Павле, тоа е следење на патот, континуиран раст во спознанието за Бога и неговата волја за љубов, почнувајќи од ден на ден.
Затоа сака да ги поттикне да живеат во секојдневниот живот според повикот што го примиле: да се „угледаат на Бога“ како „чеда возљубени“: свети, милосрдни.
„Живејте како деца на светлината! Зашто плодот на светлината се состои во сѐ што е добро, праведно и вистинито“ (Ефесјаните 5,8-9).
Ние, христијаните од дваесет и првиот век, исто така сме повикани да „бидеме светлина“, но се чувствуваме несоодветни, условени од нашите ограничувања или обземени од надворешните околности.
Како можеме да чекориме со надеж и покрај темнината и несигурноста што понекогаш се чини дека доминира со нас?
Павле продолжува да нè охрабрува: Божјото Слово кое се живее е она што нè просветлува и ни овозможува „да блеснеме како ѕвезди“ во ова изгубено човештво.
„Како друг Христос, секој маж и секоја жена можат да дадат придонес […] на сите полиња на човечкото делување: во науката, уметноста, политиката. […] Ако го прифатиме неговото Слово, сè повеќе се приспособуваме на неговите мисли, неговите чувства, неговите учења. Ја осветлува секоја наша активност, го исправа и корегира секој израз од нашиот живот. […] Нашиот „стар“ е секогаш подготвен да се повлече во приватниот живот, да негува мали лични интереси, да заборави на луѓето што нè одминуваат, да остане рамнодушен кон јавното добро, кон потребите на човештвото што нѐ опкружува. Да го разгориме тогаш пламенот на љубовта во нашите срца и ќе имаме нови очи кои ќе погледнат околу нас“.
“Живејте како деца на светлината! Зашто плодот на светлината се состои во сѐ што е добро, праведно и вистинито“ (Ефесјаните 5,8-9).
Светлината на Евангелието, во кое живеат поединци и заедници, носи надеж и ги зајакнува социјалните врски, дури и кога несреќите како Ковид предизвикуваат болка и ја продлабочуваат сиромаштијата.
На Филипините, како што раскажува Јун, среде пандемијата, една заедница беше уништена од пожар и многу семејства изгубија сè: „Иако сме сиромашни, мојата сопруга Флор и јас имавме силна желба да помогнеме. Ја споделив оваа ситуација со моторџиската група во која сум дел, иако знаев дека и тие страдаат како нас. Тоа не ги спречи моите пријатели да бидат зафатени; собравме лименки со сардини, шпагети, ориз и друга храна што им ја дониравме на настраданите во пожарите.
Честопати, јас и мојата сопруга се чувствуваме обесхрабрени од помислата што ни носи иднината, но секогаш се сеќаваме на фразата од Евангелието која вели: „Зашто, кој сака да го спаси својот живот, ќе го загуби; а кој го загуби животот свој заради Мене и Евангелието, тој ќе го спаси“.4 Дури и да не сме богати, веруваме дека секогаш имаме што да споделиме од љубовта кон Исус во другиот и токму таа љубов нè тера да продолжиме да даваме искрено и да веруваме во Божјата љубов“.
Затоа, да допуштиме просветлување длабоко во срцето. Добрите плодови на ова патување – добрината, правдата и вистината – се пријатни во очите на Господ и стануваат сведоштво за добриот живот на Евангелието, повеќе од кој било говор.
И да не ја заборавиме поддршката што ја добиваме од сите со кои го споделуваме ова Свето Патување. Доброто што го добиваме, меѓусебното простување што го доживуваме, споделувањето на материјалните и духовните добра што можеме да ги живееме: сите овие скапоцени нешта, кои нè отвораат за надеж и нè прават сведоци.
Исус вети: „ и ете, Јас сум со вас преку сите дни до крајот на светот“.
Тој, Воскреснатиот, извор на нашиот христијански живот, секогаш е со нас во заедничка молитва и взаемна љубов, да ни ги стопли срцата и да ни го просветли умот.
Уредено од Летиција Магри и тимот на Слово на животот
