Како што знаете, не пораснав како католик, а сепак во првата половина од мојот живот, папата Иван Павле II беше избран за Петров наследник. Но, не обрнав многу внимание на тоа.
Станав католик четири години по неговата смрт и тогаш се запознав со неговиот живот. Искрено не знам како еден човек може да има толку исполнет живот.
Минатиот ноември го посетив неговото светилиште овде во Вашингтон и бев неверојатно од импресиониран. Тој воопшто немал лесен живот бидејќи неговата татковина Полска беше окупирана од комунистичка Русија. Ја преживеал Втората светска војна. Неговата мајка умрела кога тој бил млад; неговиот татко починал многу рано. Во 80-тите имаше обид за атентат врз него. Боледувал од Паркинсонова болест.
И покрај сето тоа, тој сепак најде начин да го прифати животот што му го дарува Бог и да најде радост во него. Ја сакаше природата и спортот. Читаше многу и многу пишуваше. Поминувал секојдневно со часови во молитва. Патувал низ светот како Папа носејќи пораки за надеж и храброст. Храбро се спротивстави на комунистите.
Мислам дека една работа што многу добро ја научив од него е дека животот нема да биде совршен, но може да го искористиш најдоброто од времето што ти го дава Бог. Мислам дека се трудеше да ги најде животните радости и се трудеше да биде радост во животот на луѓето, затоа зрачеше со радост.
Таков треба да биде животот.
Денес е неговиот празник.
Свети Иван Павле II, моли се за нас!
