Уредникот на Ватикан њуз Андреа Торниели размислува за 11. годишнината од изборот на кардинал Бергољо за Фрањо и неговите постојани повици до светот да оди по патот на милосрдието и мирот.
Во глу тишина на дипломатијата, во пејзаж обележан со се поочигледното отсуство на политичка иницијатива и лидерство способно да се обложи на мир, додека светот започна луда трка за повторно вооружување, издвојувајќи суми кои би биле доволни за да се обезбеди основна здравствена заштита двојно повеќе за сите жители на земјата и значително да се намалат емисиите на стакленички гасови, осамениот глас на папата Фрањо продолжува да бара да замолчи оружјето и да повикува на храброст да се поттикнат патишта на мирот.
Тој продолжува да повикува на прекин на огнот во Светата Зземја, каде што по безмилосниот масакр од терористите на Хамас на 7 октомври следува трагично крвопролевање во Газа.
Продолжува да бара оружјето да замолчи во трагичниот конфликт што избувна во срцето на христијанска Европа, во Украина уништена и измачена од бомбардирањето на руската агресорска војска.
Тој продолжува да повикува на мир во другите делови на светот каде што конфликтите се водат со неискажливо насилство, заборавените конфликти кои сочинуваат сè поголеми делови од глобалниот конфликт.
Римскиот бискуп влегува во дванаесеттата година од својот понтификат во мрачен час, при што судбината на човештвото е на милост и немилост на владетелите неспособни да ги проценат последиците од нивните одлуки, кои по сѐ изгледа дека се предаваат на неизбежноста на војната.
Со јасност и реализам тој вели дека „посилен е тој што ја гледа ситуацијата, кој мисли на народот“, односно „кој има храброст да преговара“, бидејќи „преговарањето е храбар збор“, од кој никој не треба да се срами.
Папата Фрањо, предизвикувајќи недоразбирања на блиските и далечните, продолжува да ја става светоста на животот во центарот на вниманието, изразувајќи близина со невините жртви и осудувајќи ги валканите економски интереси кои ги движат конците на војните под маската на лицемерието.
Еден брз поглед на овие последни единаесет години од историјата ја покажува пророчката вредност на Петровиот глас. Загриженоста за Третата светска војна, која првпат беше најавена пред две децении, се водеше во мали делови.
Социјалната енциклика Laudato si (2015) покажа како климатските промени, миграциите, војните и економијата што убива се меѓусебно поврзани феномени кои можат да се решат само преку глобална перспектива.
Големата енциклика за човечкото братство (Fratelli tutti, 2020) го посочи патот за изградба на нов свет заснован на братство, уште еднаш отфрлајќи ја секоја злоупотреба на Божјото име за да се оправда тероризмот, омразата и насилството.
Во неговата наука има и постојана референца за милосрдието, кое го плете целото ткиво на мисионерскиот понтификат.
Во секуларизираните, „течни“ општества на кои им недостасуваат одредени основи, ништо не може да се земе здраво за готово, а евангелизацијата – учи папата Фрањо – започнува одново од суштинските работи, како што стои во Evangelii gaudium (2013): „Повторно ја откриваме основната улога на првото навестување или керигмата, која треба да биде центар на сите евангелизациски активности и сите напори за обнова на Црквата…
Централното место на керигмата бара да се истакнат оние елементи кои се најпотребни денес: таа мора да ја изрази Божјата спасителна љубов која претходи на секоја морална и верска обврска од наша страна; не треба да се наметнува вистината, туку да се повикува на слобода; треба да се карактеризира со радост, охрабрување, живост и хармонична рамнотежа што нема да ја сведе проповедта на неколку доктрини кои понекогаш се повеќе филозофски отколку евангелски. Сето ова бара од евангелизаторот одредени ставови кои поттикнуваат отвореност кон пораката: достапност, подготвеност за дијалог, трпение, топлина и неосудувачко прифаќање“.
Затоа, сведоштвото за милосрдието претставува основен елемент на оваа „спасителна љубов кон Бога“ која е „пред моралните и верските обврски“.
Со други зборови, оние кои сè уште не стапиле во контакт со христијанската реалност, како што веќе јасно забележа папата Бенедикт XVI во мај 2010 година, тешко дека ќе бидат затечени и воодушевени од афирмацијата на нормите и моралните обврски, инсистирањето на забраните, прецизните списоци на гревовите, осудите или со носталгично повикување на вредностите од минатото.
Во снисходливоста на прифаќање, близина, нежност и придружба, во снисходливоста на христијанската заедница способна да прифати и слуша, лежи оддекот на искусената милост, на која човек сака да се врати – и покрај илјадниците ограничувања и неуспеси.
Ако со вакви очи ги читаме гестовите на Папата, дури и оние кои кај некои ги предизвикале истите грозоморни реакции како гестовите на Исус пред две илјади години, ја откриваме нивната длабока евангелска и мисионерска сила.
Ако ги читаме гестовите на Папата со овие очи, дури и оние, кај кои некои ги предизвикале истите снисходливи реакции што ги предизвикале Исусовите гестови пред две илјади години, се открива нивната длабока евангелиска и мисионерска моќ.
Ватикан њуз/к.мк
