Папата Фрањо испрати писмо до свештениците по повод 160-годишнината од смртта на парохот од Арс, чиј празник се слави на 4 август. Во писмото, Папата изразува поддршка, близина и охрабрување за сите свештеници кои и покрај нивните тешкотии и разочарувања, секој ден ги слават светите Тајни и го придружуваат Божјиот народ.
Се обраќам до секој од вас – пишува Папата – кои во толку многу прилики, незабележано и пожртвувано, во исцрпеност, замор или напор, болест или напуштеност, ја извршувате вашата мисија како служење на Бог и на неговиот народ и покрај сите тешкотии на патот, ги испишувате најубавите страници на свештеничкиот живот.
На почетокот од писмото, Папата прозборува за соблазната на злоставувањето. (…) Не „прикривајќи ја ниту малку настанатата штета“ би било „неправедно да не се препознаат толку многу свештеници кои континуирано и целосно го даваат сето она што се го имаат за доброто на другите“, „свештеници“ кои својот живот го прават дело на милосрдие во места или ситуации кои честопати се непријатни, оддалечени или напуштени, дури и го загрозуваат сопствениот живот“. Папата им се заблагодарува „за храбариот и постојан пример“ и ќе додаде „времињата на прочистување на црквата низ кои поминуваме ќе нè направат посреќни и поедноставни и во не толку далечна иднина да бидат многу плодни“. Светиот Отец ги повикува свештениците да не се обесхрабрат, зашто „Господ ја чисти својата Вереница и им се обраќа на сите нас. Ни дава да се искуси искушението за да сфатиме дека без Него сме прашина “.
Друга клучна тема на писмото на Папата е благодарноста. Фрањо потсетува дека „повикот, е повеќе од нашиот избор и е одговор на бесплатниот повик на Господ“. Папата ги повика свештениците „да се вратат во оние сјајни моменти“ во кои го искусија Господовиот повик да го посветат целиот свој живот на служење на Него, „да“ на тоа да се биде „во пазувите на христијанската заедница“. Во време на потешкотии, кревкост, слабост, „кога најлошото од сите искушенија е да остане мрморење во очај“, клучно е – посочува Папата – „да не се изгуби споменот на многу благодарност за Господовото поминување во нашите животи“, кој нè повика да ги вложиме нашите напори во Него и Неговиот народ. Благодарноста е секогаш моќно оружје. Само ако сме способни да размислиме и да дадеме конкретна благодарност за сите гестови на љубовта, дарежливоста, солидарноста и довербата, како и простувањето, трпеливоста, потчинетоста и сочувството прикажано на нас, ќе дозволиме Духот да ни го даде тој свеж воздух кој е во состојба да го обнови нашиот живот и мисија “.
Папата им се заблагодарува на свештениците за верното служење на Евангелието и верноста кон презематите обврски и ги повикува свештениците и да се заблагодарат „за светоста на верниот народ Божји“ изразени „во родители кои своите деца ги воспитуваат со голема љубов, во мажи и жени кои работат за да донесат леб дома, на болните, кај постарите монахињи од чии усни не се симнува насмевката “.
Папата, исто така, ги поттикнува свештениците во своето писмо: „Мисијата на која сме повикани не значи дека сме имуни на страдање, болка, па дури и неразбирање; напротив, бара од нас да се соочиме со нив и да го оставиме Господ да нѐ преобрази и да нè направи повеќе како Него“. Понекогаш може да се случи да се однесуваме како левит или свештеник во параболата на Добриот Самарјанин, игнорирајќи го човекот кој лежи на земја, друг пат на болката и се приближува со интелектуализација и прибегнување кон општите места („животот е ваков, ништо не може да се стори“). што на крајот ја отвора вратата на фатализам. „Или на него му се пристапува со цел селективни преференци, создавајќи само изолација и исклучување“.
Папата исто така предупредува за она што Бернанос го нарече „најскапоцениот ѓаволски еликсир“, односно „слатката тага што источните оци ја нарекоа акидија“. Тоа е тага што ја парализира храброста да продолжи да работи, молитвениот живот, кој „ги прави сите обиди за промена и преобразба без плод, пропагирајќи горчина и нетрпеливост“.
Папата Фрањо ги повикува свештениците да се молат за „Духот да дојде да не разбуди“, да нè отргне од нашето мртвило, да ја разбие застоеноста и да направи она „што се случува околу нас и крикот на живите зборови на Воскреснатиот да нѐ размрда од замреноста“. „За време на нашите животи, имавме можност да видиме како со Исус Христос радоста секогаш повторно се раѓа“, таа радост, – објасни Папата, „која„ не доаѓа од волунтаристички или интелектуални напори“, туку од довербата дека зборовите на Исус не губат на моќ и ефективност.
Молитвата – објаснува Папата – е простор во кој ја „доживуваме нашата благословена кревкост која нѐ потсетува дека сме ученици на кои им е потребна Божјата помош и нѐ ослободува од прометејската тенденција на оние кои на крајот се потпираат само на своите сопствени сили.„ Молитва на пастирот се храни и е овоплотена во срцето на Божјиот народ. Носи знаци на рани и радост на својот народ “. Таа доверба „сите нè ослободува од барањето или од тоа да бараме лесни, брзи или однапред подготвени одговори, дозволувајќи му на Господ да биде Тој (а не нашите рецепти и приоритети) кој ќе ни го покажува патот на надежта“. Затоа, „ја препознаваме нашата кревкост, да; но, да му дозволиме на Исус постојано да нè пробразува и да нè насочува кон мисијата “, порача Папата.
Ватикан њуз/к.мк
