Во Пораката објавена на 25 јули 2025 година по повод 111. Светски ден на мигрантите и бегалците, кој ќе се одбележи на 4 и 5 октомври, папата Лав XIV размислува за врската меѓу надежта, миграцијата и мисијата. Човечката подвижност во голема мера произлегува од потрагата по среќа, која е сериозно погодена од војните, неправдата и климатската криза. Индивидуализмот претставува закана за заедничката одговорност, за меѓународната соработка и за остварувањето на општото добро, и затоа треба да се надмине.
Да се грижиме за доброто на целото човечко семејство
Трката за вооружување, климатската криза која недоволно се третира на глобално ниво, како и економските нееднаквости, создаваат сè потешки и покомплексни предизвици. Во ваков контекст, обременет со конфликти, насилство и неправда – забележува Папата – милиони луѓе се приморани да ги напуштат своите татковини во потрага по побезбедна иднина. Ова води до растечка рамнодушност кон судбината на другите.
Широко распространетата тенденција вниманието да се насочи исклучиво кон интересите на ограничените заедници претставува пречка за заедничката одговорност, меѓународната соработка, постигнувањето на општото добро и глобалната солидарност за доброто на целото човештво.
Човештвото во движење копнее по среќа
Папата предупредува на „застрашувачки сценарија“, и подвлекува дека надежта за иднина исполнета со достоинство и мир за сите е посакувана, потребна и пророчки најавена во Светото Писмо. Цитирајќи го пророкот Захарија, ја споменува визијата за плоштади полни со деца што безгрижно играат – симбол на „семето на мирот“. Довербата во Бог, Кој секогаш ги исполнува своите ветувања, ја поврзува со желбата за среќа, својствена за човекот, а која денес се остварува во животот на бројни мигранти, бегалци и раселени лица. Тие стануваат „привилегирани сведоци“ кои го обновуваат искуството на патувањето на израелскиот народ – искуство на мака, истрајност и доверба.
Потрагата по среќа и можноста таа да се пронајде на друго место е главна мотивација зад современата човечка мобилност.
Во време на војни, мигрантите се носители на надежта
Папата потсетува дека самата Црква, според зборовите на свети Августин, е civitas peregrina – народ во патување. Кога ќе падне во искушение да стане „седечка“, таа ја губи својата есхатолошка природа и се сведува на чисто световна појава. Во ова светло, католичките мигранти можат да бидат носители на надежта, да ја оживеат ревноста за евангелизација и да го иницираат меѓурелигискиот дијалог според културните и географските ситуации.
Во свет што е потемнет од војна и неправда, мигрантите и бегалците се сведоци на надежта. Нивната храброст и истрајност претставуваат сведоштво за верата што гледа подлабоко од видливото и што дава сила да се опстане по тешките миграциски патишта на денешнината.
Missio migrantium што ја оживува духовната пустина
Папата зборува за она што го нарекува missio migrantium – мисија што ја носат самите мигранти. Таа бара соодветна подготовка и постојана поддршка, плод на меѓуцрковна соработка. Се повикува на пораката на свети Павле VI во Evangelii nuntiandi и ја повторува неговата мисла. Лав XIV оди чекор понатаму, нарекувајќи ги мигрантите и бегалците „вистински Божји благослов“, кој треба да се препознае и да се вреднува.
Преку својот духовен жар и виталност, тие можат да донесат нов живот во заедниците кои станале крути и обременети, таму каде што духовната пустина забележливо напредува.
Гостопримството како израз на братството
Надежта, во Посланието на Папата, е поврзана со гостопримството – однос кој обезбедува достоинство и создава можности личноста целосно да ги изрази своите дарови. Затоа повикот на Светиот Отец е да се создадат услови во кои оние што чукаат на вратата на друга нација можат да учествуваат во животот на заедницата во дух на вистинско братство.
На крајот, Папата ги доверува мигрантите на Пресвета Богородица, таа да биде нивна утеха и сила во остварувањето на Божјото Царство, на кое светот сè повеќе треба да наликува.
Ватикан њуз/к.мк
