Размислување за Деветата недела по Педесетница според Евангелието по Матеј 14,22-34
Невремето што ги зафати апостолите на море се случи по чудесното умножување на пет леба од Исус. Ваквата поврзаност на настаните има важно духовно значење за нас. Светите отци велат дека духовниот живот на христијанинот е сличен на патување во планина, каде што треба многу пати да се искачувате по ридовите и да се спуштите. Слично, во духовниот живот на христијанинот има моменти на духовна восхит, радост, а има и моменти на духовна студенило – тага, депресија, разочарување.
Како што апостолите се бореле со бура во морето, така и во нашите животи доаѓаат бранови на различни искушенија: примамливи мисли, ситни расправии со роднините, недоразбирања, конфликти, болести. Бог дозволува такви искушенија за да ни послужат за духовно зајакнување. Таквото зајакнување се состои од два дела. Најпрво, таквата ситуација треба да влијае на нашиот ум, да го просветли, да не поттикне да размислуваме подлабоко за ситуацијата, проблемот, да знаеме и разбереме што е добро и лошо, што е корисно и штетно за мене, да ни помогне подобро да се ориентираме себе си во ситуацијата, како правилно да постапиме во конкретната ситуација Кога мирно ќе ја процениме ситуацијата, тогаш ќе најдеме добро и успешно решение.
Познавањето на доброто и злото во одредена ситуација помага подобро да се запознаам себеси, моите силни страни и можности, што можам да променам, да го решам овој проблем, а што не.
Познавањето на ситуацијата и себеси треба да влијае на нашата волја и да нè поттикне да преземеме конкретни активности, практичен пристап кон решавање на проблемот, а особено да служи како поттик за молитва, повик до Бога за помош и да биде знак на доверба и надеж во Него.
Пример за таква надеж е однесувањето на апостол Петар. Кога одеше по водата и го погледна Исус, т.е. се потпираше на Него, тој дотогаш чекореше самоуверено по водата. Поради погледот на Петар упатен во Христос, неговата надеж во Него, водата стана цврста основа под неговите нозе, како земјата. Кога Петар го сврте погледот кон силниот ветер и бесните бранови, за момент го одврати вниманието од Христа, почна да се грижи за брановите, а со тоа ја ослабна својата надеж во Него и почна да тоне. Но, кога повторно се сврте кон Исус со надеж за помош, извикувајќи: „Господи, спаси ме! (…) „Маловернику, зошто се посомнева?” (Матеј 14, 30-31). Како што можеме да видиме, Исус не само што го спасил неговото тело, туку и душата од пропаст во брановите на очај и безнадежност. Со зборовите – „Маловерен, зошто се сомневаше?“ Христос духовно го поддржа и го зацврсти неговиот дух.
Секое искушение треба да ни ги открие ограничувањата на нашата сила и способности, да ја зајакне врската на верата и надежта со Бога. Тогаш надежта во Бога ќе ни покаже излез од ситуацијата, ќе стави сè на свое место, ќе ни помогне да на пронајдеме својата вредноста и смислата на животот.
Надежта во Христа не нè ослободува од искушенија и предизвици, туку нè штити од нивните последици, штетно влијание, дава сила да ги победиме искушенијата.
Следејќи го примерот на апостол Петар, да се трудиме секогаш да се надеваме на Бог во решавањето на разни работи. Нашата надеж во Господ Бог нека ни помогне храбро, мудро и успешно да водиме духовен живот, мирно да поднесуваме разни искушенија, да нè приближи до Бога и да нè соедини со Него.
к.мк
