На катехезата за време на Генералната аудиенција во среда 16 ноември 2022 година, папата Фрањо продолжи со серијата катехези за расувањето при што праша: Зошто во молитва да не го прашаме Господ „Како си?“. Катехезата ја пренесуваме во целост.
Драги браќа и сестри, добар ден и добредојдовте!
Продолжуваме со катехеза на тема расудување. Видовме колку е важно да читаме што се случува во нас, за да не донесуваме избрзани одлуки, следејќи ги емоциите на моментот, за да не жалиме кога ќе биде предоцна. Погледнете што се случува и потоа донесете одлука.
Во оваа смисла, дури и духовната состојба што ја нарекуваме тага, кога сè е тажно и темно во срцето, може да биде можност за раст. Навистина, ако нема мало незадоволство, здрава тага, здрава способност да живееме во самотија, да бидеме сами со себе без бегање, ризикуваме секогаш да останеме на површината и никогаш да не контактираме со центарот на нашето постоење. Тагата предизвикува „треперење на душата“. Кога некој е тажен, душата страда, не држи будни, поттикнува на смирение и нè штити од ветриштата на каприците. Тоа се неопходни услови за напредок во животот, а со тоа и во духовниот живот. Кога совршениот, но „стерилен“ спокој, без чувства, станува критериум за избор и однесување, тоа нè прави нечовечни.
Не можеме да ги игнорираме чувствата, бидејќи сме луѓе, а чувствата се дел од нашата човечност. И без да ги разбереме чувствата, стануваме рамнодушни кон туѓите страдања и неспособни да го прифатиме сопственото. Не земаме предвид дека до тоа „совршено спокојство“ не може да се дојде преку рамнодушност. Тој стерилен став: „Не сакам да се мешам, ќе се дистанцирам“, не е живот. Како да живееме во лабораторија, затворена, за да не се заразиме. За многу светци и светици, немирот бил одлучувачки поттик за промена во животот. „Вештачкиот мир“ не е добар. Светиот немир, немирното срце кое бара начин, како на пример што е случај со Августин Хипонски, Едит Стајн, Јосиф Бенедикт Котоленг, Шарл де Фуко.
Важните одлуки имаат цена одредена од животот, цена достапна за сите. Важните одлуки не се како лотарии. Тие имаат цена која треба да ја платиме. Тоа е цената што треба да ја платите со срцето, цената на одлуката. Цената за која треба да работите напорно не е бесплатна. Но, таа цена е достапна за секого. Сите треба да платиме за одлуката за да излеземе од рамнодушноста, бидејќи таа не обесхрабрува.
Тагата исто така е и покана за бесплатност, а не да се дејствува секогаш и само со цел за емоционално задоволство. Тагувањето ни овозможува да растеме, да започнеме позрела однос, поубав однос со Господ и со саканите, однос кој не се сведува на обична размена на давање и земање. Да се потсетиме на нашето детство. Како деца често се случува да бараме од родителите нешто да добиеме од нив: играчка, пари за да купиме сладолед, дозвола… Бараме, но не заради нив, туку од интерес. Сепак, тие, родителите, се најголемиот дар, а тоа го сфаќаме како растеме, малку по малку.
И многу од нашите молитви се донекаде такви. Тие се молби упатени до Господа без никаков реален интерес за Него. Бараме, го бараме Господа. Евангелието забележува дека Исус често бил опкружен со мноштво луѓе кои барале од него да добијат нешто, исцелување, материјална помош, а не само да бидат со него. Беше опкружен со мноштво, но беше сам. Некои светци, па дури и некои уметници размислувале за оваа Исусова состојба. Можеби изгледа чудно, нереално да го прашате Господ: „Како си?“ Сепак, тоа е многу убав начин да се влезе во вистински, искрен однос со Неговата човечност, со Неговото страдање, дури и со Неговата единствена осаменост. Со Него, кој целосно сакаше да го сподели својот живот со нас.
Многу е добро да научиме да бидеме со Него, да бидеме со Господ, без никаква друга цел, исто како што ни се случува со луѓето што ги сакаме: сакаме да ги запознаваме сè повеќе и повеќе, бидејќи ни е убаво да бидеме со нив.
Драги браќа и сестри, духовниот живот не е техника со која располагаме, не е програма за внатрешна „благосостојба“ која самите ја планираме. Не. Тоа е однос со Живиот, Оној што не може да се сведе на нашите категории. Тагата е тогаш најјасниот одговор на тврдењето дека Божјото искуство е облик на сугестија, едноставна проекција на нашите желби.
Во жалоста ништо не чувствуваш, мрачно е, но Го бараш Господа. Секогаш сакаме да бидеме тие што програмираат, па секогаш ќе сме среќни и задоволни, како плоча што ја повторува истата музика. Напротив, оној што се моли сфаќа дека исходот е непредвидлив: искуствата и деловите од Библијата кои често не воодушевуваат, изненадувачки, не предизвикуваат никаков импулс. И исто толку неочекувано, искуствата, средбите и читањата кои човек никогаш не ги забележал или попрво би ги избегнал, како што е доживувањето на крстот, носат бескраен мир. Не плашете се од сувост. Издржи, упорно барајќи го Христовото Срце. Барајте го Господ, аодговорот секогаш доаѓа.
Затоа, кога сте соочени со тешкотии, ве молам, никогаш не се обесхрабрувајте, туку одлучно соочувајте се со искушението, со помош на Божјата благодат, која никогаш не недостасува. И ако слушнеме упорен глас во нас кој сака да не одврати од молитвата, да научиме да го разоткриваме како глас на Искушувачот. И да не нѐ импресионира: да го направиме спротивното од она што ни го кажува!
Ватикан њуз/к.мк
