Јас сум дрво, стебло. Нѐ има разновидни, меки, цврсти. Оние тенки стебленца, се богати со сокови, децата веднаш би ги набрале и би правеле убави свирчиња. Ја резбаат нашата кора и прават убави шари со кои се претставува нашата убавина. Кога стеблото ќе ни се зацврсти, ни ги сечат гранките, ги палат, а понекогаш и целото стебло. Дури тогаш почнува онаа убава игра на мислите и делата. За некој ќе станам стол, маса, убава ограда.
Се сеќавам како ме набљудуваше играјќи си со моите гранки. Јосиф, додека беше дете, му откриваше дека дрвото не е само некоја убава свирка, туку и добро средство. Дрвото треба да го запознаеш, да го обработуваш, негуваш и грижливо да го обликуваш во нешто убаво. Некои креативци од дрвото можат да направат и статуа. На мене ми е најубаво кога од обична гранка ќе ме претворат во лажица, колевка или стол. Онака би останал некаде осамен и некорисен, а вака и понатаму живеам, служам, корисен сум како лажица, колевка или стол.
Ме обработуваше, ги проучуваше моите гранки и ги претвораше во нешто што ни јас не знаев дека би можел да бидам. Како со оваа работа селскиот столар да се подготвуваше за нешто повеќе од обичното стругање на моите тврди кори. Направи стап кој му беше најдобар пријател во бесконечните прошетки. Колку ли тој знае тајни за нашиот пријател! Знаеше да ми прераскажува дека, додека го држеше во рацете, со некој разговараше, но кога никого не го гледаше, само чувствуваше нешто величенствено. Невидливо, но сепак така изненадувачки топло и удобно.
Еден ден отиде во Назарет. Мајката го испратила со солзави очи, како нешто да насетуваше. Пред поаѓањето влезе во столарската работилница, онаа која ја наследи од покојниот Јосиф. Отиде и само со себе го поведе својот пријател стапот. Покасно слушнав и дека него го оставил на Јордан и се повлекол сам во пустината.
Подоцнаи мене ме сечеа на долги греди, ме изделкаа и во светиот град ме однесоа. Не знаев како планираат да ме искористат. За фрула сум премногу стар, а за стол неудобен. Можеби сум мртов и сум им потребен само за оган. Ме поставија како некој столб на излезот од градот. Се сеќавам на денот кога многумина се собираа и носеа палмови и маслинови гранчиња, некој голем гост пречекуваа. Не знам кој беше тој, но ја слушнав во далечините неговата песна „Осана….“ не ја разбирав бидејќи тогаш некој војник пред мене нешто работеше, ги делкаше гранките. Тој е слаб столар. Мојот пријател сепак тоа нежно го работеше…
После неколку денови повторно видов големо мнозинство околу мене, овој пат не беа весели. Наместо гранчиња во рацете, имаа стиснати шаки, наместо песни слушнав пцовки и плач.
Доведоа некои осуденици, меѓу нив беше и мојот пријател. Ниту денес не знам зошто, па тој беше добар столар. Иако врз мене со клинови го приковаа, во моите жили проструи Неговата крв. Кога го слушнав на мене обесен, во мене се обнови животот. Оживев како некогаш кога по гранките ми се качуваа. Сега уште подобро знам, навистина бил добар човек, Син Божји.
Само за крај уште еден цитат, иако не ми е потполно јасен, но сеедно со вас ќе го споделам: „Прости им Господи, затоа што не знаат што прават.“ Можеби и со нас Бог, нашиот столар, ќе успее нешто да направи од нашиот тврд карактер.
Фрањевци-сплит/к.мк
