Од прозорецот на Апостолската палата, пред Ангел Господов, папата Лав XIV потсети дека Бог доаѓа да царува, не за да владее над човекот, туку да го ослободи. И тој го повика секој од нас, за време на Адвентот, да биде „малку светлина, ако го прифатиме Исус, фиданката на новиот свет“.
Историја на слободата
Од прозорецот на својата канцеларија во Апостолската палата, Папата им се обрати на многубројните верници собрани на плоштадот „Свети Петар“ и, во својот катехетски говор пред неделната молитва, се осврна на проповедта на Иван Крстител во Јудејската пустина, повикот за покајание, „се приближи царството небесно“ (Матеј 3,1-12). Потоа Светиот Отец потсети на молитвата „Оче наш“ – „Самиот Исус нè научи на тоа“ – со стихот „Да дојде царството Твое“ и свеста за поинаква историја, историја на слобода, а не на владеење.
Делата се важни, а не изгледот.
Иако тонот на Крстителот е „строг“, луѓето го слушаат затоа што во неговите зборови го слушаат како одекнува Божјиот повик „да не се шегуваме со животот“, да го искористиме „сегашниот момент“ за да се подготвиме за средбата со Оној кој „суди според делата и намерите на срцето, а не според надворешниот изглед“.
Царство на кротост и милосрдие
Самиот Иван, рече Папата, ќе биде „изненаден“ од начинот на кој Божјото Царство ќе се објави во Исус Христос, односно „во кротост и милосрдие“. Толку многу што пророкот Исаија го споредува со фиданка, односно со слика која не потсетува на „сила“ или „уништување“, туку на „раѓање“ и „новост“.
Светиот Дух ќе ги вдахне своите дарови врз изданок што изникнал од навидум мртво стебло (Исаија 11:1-10). Секој од нас може да се сети на слично изненадување што се случило во нашиот живот.
На светот му е потребна надеж
Осврнувајќи се на метафората за фиданката, Папата потсети на искуството на Црквата за време на Вториот ватикански собор, кој заврши на 8 декември пред шеесет години.
Искуство кое се обновува кога заедно чекориме кон Царството Божјо, сите охрабрени да го прифатиме и да му служиме. Тогаш не само што почнуваат да никнуваат реалности кои изгледале слаби или маргинални, туку се остварува и она што од човечка перспектива би изгледало невозможно.
„Колку многу му е потребна на светот оваа надеж“, забележа Папата, потсетувајќи на сликите што ги посочува пророкот, кои ги помируваат волкот и јагнето, леопардот и козата, телето и лавчето.
Да одиме во Неговата светлина
Ништо не е невозможно за Бога. Да се подготвиме за Неговото Царство, да направиме место за Него. „Најмалиот“, Исус од Назарет, ќе нè води!
Од „ноќта на Неговото раѓање, до темниот час на Неговата смрт на крстот“, Тој, кој „се остави во наши раце“, ја осветлува историјата „како изгрејсонцето“.
Започна нов ден: да се разбудиме и да одиме во Неговата светлина!
Малото светло во секој од нас
„Ова е духовноста на Адвентот“, рече Папата, „толку светла и конкретна“. Светиот Отец посака уличното осветлување „да нè потсетува дека секој од нас може да биде малку светлина ако го прифати Исус, никулец на еден нов свет“.
Ватикан њуз/к.мк
