Денешната порака е прекрасна: Исус е вечното Божјо Слово, кој секогаш мисли на нас и сака да комуницира со нас – рече папата Фрањо, коментирајќи ги литургиски читања пред молитвата Ангел Господов во библиотеката на Апостолската палата во недела 3 декември 2020 година. Говорот на папата Фрањо го пренесуваме во целост.
Драги браќа и сестри, добар ден!
На оваа втора недела по Божиќ, Божјото Слово не ни нуди настан од животот на Исус, туку ни зборува за него пред да се роди. Нè навраќа да ни открие нешто за Исус пред да дојде меѓу нас. Тоа го прави првенствено во Прологот на Евангелието по Иван, кое започнува на следниов начин: „Во почетокот беше Словото“ (Иван 1, 1). На почетокот: тоа се првите зборови во Библијата, истите со кои започнува извештајот за создавањето: „Во почетокот Бог ги создаде небото и земјата“ (1 Мојеева 1,1). Денес во Евангелието се вели дека оној за кој размислувавме за неговото раѓање, како дете, Исус, постоел и порано: пред почетокот на сè, пред веселената, пред сè. Тој е пред просторот и времето: „Во него имаше живот“ (Иван 1, 4) пред да се појави животот.
Свети Иван го нарекува Слово. Што сака да каже со тоа? Тој збор служи за комуникација: ние не зборуваме сами со себе, зборуваме со други. Секогаш се разговара со другите. Кога гледаме луѓе на улица како зборуваат сами со себе, велиме: „Овој човек, нешто му се случува…“ „Не, секогаш разговараме со некого. Фактот пак дека Исус од почетокот е Словото значи дека Бог сака да комуницира со нас од почетокот, сака да комуницира со нас, сака да ни зборува. Единородниот Син на Отецот (сп. ред 14) сака да ни каже колку е убаво да се биде Божји деца; тој е „вистинската светлина“ (т. 9) и сака да нè оддалечи од темнината на злото: тој е „вистинско светло“ (р. 4) кој ги познава нашите животи и сака да ни каже дека отсекогаш нè сака. Тој нè сака сите нас. Еве ја денешната воодушевувачка порака: Исус е Словото, вечно Слово Божјо кој отсекогаш мисли на нас и сака да разговара со нас.
А за да го направи тоа, тој не остана на зборовите. Имено, во центарот на денешното евангелие ни е кажано дека Словото „стана тело и се всели во нас“ (р. 14). Стана тело: зошто свети Иван го употребува зборот „тело“? Не можеше ли да го каже тоа поелегантно, човек? Не, тој го користи зборот тело затоа што ја покажува нашата човечка состојба во сета негова слабост, во целата негова кршливост. Тој ни вели дека Бог стана кревок за да се допре одблизу до нашата кревкост. Бидејќи, Господ се воплоти затоа ништо од нашиот живот за него не му е туѓо. Не постои ништо што Тој би го презирал, можеме да споделиме сè со Него, сè. Драги братe, драга сестро, Бог се воплоти за да ни порача, да ти порача на тебе дека те сака токму таму, дека нè сака токму таму, во нашата кршливост, во твојата кршливост; токму таму каде што најмногу се срамиме, каде што најмногу се срамиш. Тоа е смело, тоа е смела одлука на Бога: стана тело токму таму каде што многупати се срамиме; влегува во нашиот срам за да стане наш брат, да го дели истиот животен пат.
Стана тело и не се врати. Не ја прифати нашата човечност како некоја облека која се облекува и соблекува. Не, тој не се оддели од нашето тело. И никогаш нема да се оддели од него: сега и засекогаш Тој е во небото со своето тело, со своето човештво. Засекогаш се соедини со нашето човештво можеме да кажеме дека се „здружи“ со него. Сакам да размислувам кога Господ го моли Отецот за нас, Тој не само што зборува, туку му ги покажува раните на телото, му ги покажува раните што ги поднесе за нас. Тоа е Исус: со своето тело тој е застапник, исто така сакаше да ги носи белезите на страдањето. Исус е пред Отецот со своето тело.
Во Евангелието, имено, се вели дека дојде и се всели во нас. Не дојде да не посети и потоа да замине, дојде да живее со нас, да биде со нас. Па, што сака од нас? Тој сака голема блискост. Сака со него да ги споделиме радостите и болките, желбите и стравовите, надежите и тагите, луѓето и ситуациите. Да го направиме тоа, со доверба: да му го отвориме срцето, да му кажеме сè. Да се задржиме во тишина пред јаслите да ја вкусиме нежноста на Бога, кој стана човек, кој се воплоти. И без страв да го поканиме во себе, во нашиот дом, во нашето семејство. И исто така – сите добро го знаеме ова – да го повикаме во нашата кршливост. Да го повикаме, Тој да ги види нашите рани. Ќе дојде и животот ќе се промени.
Света Богородица, во која Словото стана тело, нека ни помогне да го прифатиме Исус кој тропа на вратата на срцето за да живее со нас.
Ватикан њуз/к.мк
