Прославувањето на празникот „Пресвето Срце“ значи да се фокусира на она кое е – симболично – суштинското јадро од човечката и божествена личност на Исус и од истото негово целосно постоење: неговата спасителна љубов за човештвото.
Срцето е знак на Божјата љубов и во исто време и симбол, како што беше нагласил папата Пиј XII во „Haurietis Aquas“: зборуваме за Христовото Срце кое не се однесува едноставно на еден човечки, биолошки орган, од телото Исусово, туку на тоа што тоа претставува, односно љубовта. И оваа љубов не е било каква љубов, не е збир во дефинитивни или дефинирани граници. Напротив, таа е една апсолутна, бесконечна, бесплатна љубов. Токму Божјата љубов е таа која го испрати Словото да се овоплоти, да го дарува неговото постоење за спасението на луѓето, сѐ до последниот и „одлучувачки“ чин од неговата сопствена жртва: смртта на крстот, со исто така симболичен гест од прободувуањето на ребрата со копје, од она срце од кое протекоа крв и вода, симболите на Таинствата на Црквата и од кои истата Црква е произлезена.
Во овој надворешен изглед од ребрата е претставено дарувањето на Исус сѐ до последната капка на неговата крв, т.е. без да се поштеди, без ништо да зачува, без ништо да задржи од неговиот живот. Во Евангелието според Иван се забележува токму овој гест на војникот кој ги прободува Господовите гради, затоа што крвта, во библискиот јазик е симбол на самиот живот и на тој начин Христовата смрт придобива една извонредна и витална вредност: Исус го дава својот живот за другите, и физичкиот аспект од ова дарување станува симболичен израз на реалната љубов со која Бог нѐ љуби. Животот на Исус всушност станува животот на оној кој верува во Него, кој се храни од Него, кој исповедува дека Тој е Христос. Оваа порака јасно е содржана во Првото Соборно Послание од Иван, глава 4.
Не е утопија ако кажеме дека Исус нѐ љубел со сето срце и од длабочината на неговото срце. Од друга страна, тоа се типични изрази на човечкиот јазик – дека срцето е симбол на љубовта на една личност и на нејзиниот најдлабок центар – но реалност е дека Христос живееше и дека Бог живее од секогаш и ќе живее засекогаш за човечкото суштество. И повторно свети апостол Иван, во неговото Прво Соборно Послание, всушност, нѐ потсетува дека Бог Отец го испрати својот единороден Син „за да живееме преку Него“ (р. 9), а во Евангелието (3, 16) е уште поексплицитен: „Бог толку го возљуби светот, што го даде Својот Единороден Син, та секој што верува во Него, да не погине, но да има живот вечен“.
Папата Бенедикт XVI истакна дека „Духот Создател има срце. Тоа е Љубовта“ (проповед, 3 јуни 2006 година). Со Евангелистот Иван може да го заокружиме значењето од празнувањето на Пресветото Срце Исусово со само еден израз: „Бог е љубов“ (1Ив 4, 16). И како што конкретно ја видовме љубовта за нас од Троединиот Бог во опипливата љубов на Христос како Човек, така и ние да станеме транспарентост на Божјата Љубов за другите, секогаш кога ќе сме во контакт со нашиот ближен, да не биде тоа заради едноставна филантропија или заради некој интерес или што е уште полошо со некој презир, туку со истите внатрешни ставови на Христос: во великодушната жртва од тоа што сме и исто така од нашето време, кое честопати го сметаме за поскапоцено од братот кој стои до нас.
Срцето Исусово го намали човечкото време според потребите на човештвото жедно за љубов, и од својот егзистенцијален простор направи простор на прифаќање, на прегрнување, на корекција, на удобност и блискост; простор на повикот и на исчекувањето, простор на надежта и на трпеливоста; простор на животот кој генерира живот, а не отфрлување, кое секогаш генерира смрт, кое едно „не“ станува понижување за другиот кој пружа рака.
Да гледаме во Исусовото Срце значи да научиме од Него да го имитираме, препознавајќи се дека сме повикани на една голема мисија и дека не сме ја заслужиле, но сепак ни е доверена: уште денес да покажеме, во нашиот свет, во нашиот период, дека Бог има срце кое чука од љубов, дека всушност, самиот Бог е љубов, ако за срце мислиме на неговата безрезервна љубов.
SacroCuorediGesù/З.А.
