Размислување според Евангелието по Лука 8,5-15, наменето за Дваесет и прва недела по Педесетница
Во оваа парабола, Господ на многу едноставен начин нѐ упатува да се приспитаме како го живееме нашиот духовен живот. Тој го користи сликата за земјата (која нè потсетува на нашата душа) и сликата на семето (што го симболизира Словото Божјо).
Секогаш кога ја слушаме оваа парабола, имаме голема желба да бидеме добра земја, затоа што знаеме дека многу пати сме излегле од Божјиот храм со чувство на празнина, бидејќи речиси ништо не сме понеле со себе. А што треба да понесеме? Мора да го понесеме семето (Божјото слово) со нас!
Во нас се појавува чудо за нас
Понекогаш се прашуваме зошто зборовите „оние на добрата земја, се тие што го слушаат словото и го пазат во добро и чисто срце, и принесуваат плод со трпение.” (Лука 8,15) не важат секогаш за нас. Зошто, во време на страдања, односно искушенија или потешкотии, не можеме да го запазиме она што нè учи Библијата!
Понекогаш сме изненадени од тврдоста на нашите души, ладноста на нашето лутење, тврдоста за простување. Кога ќе помине времето, се каеме и го чувствуваме своето погрешно дело. Но, зошто, сепак, уште сме тврди, скаменети?
Зрното кога ќе никне…
Сè е многу едноставно. Треба само внимателно да ја погледнеме земјата и таа ќе нѐ научи. Земјата, која едноставно не прифаќа никакво семе, се стврднува. Имено корените ја растресуваат почвата. Покрај тоа, растението остава зад себе хранливи материи и земјата станува добра земја, која е подготвена да прифати уште едно семе следниот пат.
Гледаме дека сè е меѓусебно поврзано. Ете го и одговорот на нашето прашање – зошто сме тврди. Доволно е само еднаш да не ја прифатиме добрината и ќе биде поттик да го повториме истото, и така додека не станеме целосно рамнодушни!
Што може да се направи за да се избегне духовната рамнодушност?
Мислам дека можете сами да погодите. Треба постојано да го земаме семето – Словото Божјо. Дури и да станеме карпеста, сува почва, не треба да се срамиме. Сè може да се промени. Потребно е само да продолжиме да го примаме зрното од Божјото учење: да го читаме Евангелието и други и духовни книги, да разговараме за духовни теми, да се молиме со наши зборови и зборови на светците, да размислуваме за проповедите….
Главната работа е да имате желба
Желбата игра важна улога за присуството на семето на Божјата наука во човечката душа. Затоа, кога одиме во црква, и започнуваме да ја читаме Библијата или друга духовна литература, мора да имаме желба да го прифатиме Божјото Слово и сè што произлегува потоа.
Што се случува?
Земјата што го прима семето повеќе не е празна земја. И нашата душа исто така не може да биде празна. Словото Божјо мора да биде во него.
Душата се осветува преку присуството на Светителот. Треба да сфатиме дека мора да овозможиме да расте семето на Божјото Слово во нас, имено да расте светоста нас, да го негуваме, па дури и да го покажеме на другите, вродувајќи плод.
Сето ова прави промена во нас. Нашата душа постепено се менува и стануваме навистина добра личност, а кој е веќе добар има можност да стане уште подобар.
Ова е тајната на побожните, свети луѓе. Сите тие биле заинтересирани за Божјото учење и го прифатиле, размислувале за тоа и се обидувале да го применат во својот живот. И така, чекор по чекор се менувале. А ние? А, ти???
адаптација к.мк
