Проповедникот на Папскиот дом капуцинот патер Роберто Пазолини, во вторник 11 март 2025 година, го одржа петтото размислување за Духовните вежби на Римската курија во 2025 година. Можете да прочитате резиме на размислувањето, со наслов „Умирање или живеење?“
Вистинскиот предизвик на нашето патување не е само да поминеме низ смртта, туку да признаеме дека вечниот живот започнува тука и сега. Често се залажуваме да веруваме дека постојат само две категории на луѓе: живи и мртви. Евангелието според Иван, преку воскресението на Лазар, го оспорува ова гледиште: вистински мртви не се само оние кои престануваат да дишат, туку и оние кои се заробени од страв, срам и контрола. Лазар, завиткан во гробни ткаенини кои го ограничуваат секое негово движење, нè претставува сите нас кога дозволуваме да бидеме задушени од очекувањата и крутите обрасци, губејќи го контактот со нашата внатрешна слобода.
Марта и Марија, соочени со смртта на нивниот брат, изразуваат условна вера: „Господи, ако беше Ти овде, немаше да умре брат ми.“. (Иван 11,21). Овој начин на размислување ја одразува идејата за Бог кој секогаш треба да интервенира за да не поштеди од болка. Но, Исус не дојде да го елиминира страдањето – Тој дојде да го преобрази: „Јас сум воскресението и животот“ (Иван 11,25) Вистинското прашање, значи, не е дали ќе умреме, туку дали сега вистински живееме, со доверба во Христа и Неговото Слово.
Овој предизвик се појавува и во настанот со жената која страдала дванаесет години од крвотечение, но се осмелила да ја допре Исусовата облека во потрага по исцеление (Марко 5,25-34). Нејзината состојба го претставува целото човештво: бараме лекови, бараме живот, но често се потпираме на лажни идоли кои не оставаат празни. Само допирот со Христос може да донесе вистинско исцелување – не само физичко туку и внатрешно исцелување: способност да се верува и да се чувствуваме прифатени.
Исус ѝ вели: „Ќерко, верата твоја те спаси“ (Марко 5,34), покажувајќи дека спасението не е надворешна интервенција на Бога, туку се изразува во нашата способност да се отвориме за Неговото присуство. Истото важи и за исповедта и секое искуство на помирување: само формален чин не е доволен – нашите срца мора повторно да ја откријат довербата во Бог кој вистински живееме.
Знакот на Лазар и исцелувањето на жената со крвотечение нè соочуваат со радикално прашање: дали сме оние кои умираат, кои го чекаат крајот или живи кои веќе сме започнале да го доживуваме воскресението? Вечниот живот не е само награда за во иднина, туку реалност која можеме да ја избереме сега – живеејќи со слобода, надеж и доверба во Бог, кој нè повикува на полнота.
Ватикан њуз/к.мк
