Осмиот ден од Христовото Воскресение, кога Исус воскреснатиот на исто место повторно доаѓа да го даде „својот мир“ на апостолите, им се појавува за да ја зацврсти верата на апостолите, бидејќи кога сѐ излгледа дека е завршено, кога секоја надеж е изгубена, Исус се појавува во средината на учениците давајќи им доказ дека Тој се врати во живот, тој е воскреснат и дека Тој е сѐ уште со нив. Црквата денес го слави свети Тома, која преку неговото неверство го прославуваме неговото верување и блаженството на верата на сите христијани.
Делот од Евангелието каде е опишана средбата помеѓу свети Тома и воскреснатиот Христос е за просветлување. Свети Тома на почетокот беше применил научен став: побара религиозни испитувања и една ефикасна проверка. Тоа не е патот на верата. Кога се сретна со Христос го промени ставот. Не го стави ниту прстот, ниту својата рака во раните. Ги спозна своите граници и дозволи да биде испрашуван од Учителот. Го поздрави и му се поклони. И стана верник.
Тешкотиите и темнината за верување се добро опишани во оваа средба на распнатиот Христос со ученикот Тома. Во него присутни сме сите ние, нашата бавност во патот на верата, нашите кризи и нашите стравови. Верата не може лесно да се придобие, ниту пак лесно може да се задржи. Верата има потреба од време за созрејување и за продлабочување. Тома ги изразува сите оние кои се разочарани и кои не веруваат. Но Исус го бара секој човек, секоја личност. И го бара не затоа што Тој има потреба од него. Тој е во славата. Исус бара средба со човечката личност за да го направи учесник во неговата радост и неговата слава. Кога некој бара некоја личност сака да го сподели со него доброто кое му го посакува. Верата доаѓа од висините, таа е дар Божји, а не е некое човечко размислување, ниту пак резултат од некој наш напор. Верата не е резултат на разумот. Но, во исто време, верата не оди против разумот. Дури постои и едно разбирање на верата! Исус на Тома му нуди знаци од него побарани за сведоштво на Неговото воскресение: Тој ја победи смртта и сега е жив и прославен. Исус на тој начин го задоволува прашањето на Тома и апостолот е отворен за дарот на верата кој Исус му го влева во неговото срце.
„Господ мој и Бог мој“, извика и исповеда Тома, побожно клекнат пред својот Господ. Експлицитното прогласување за божественоста на Христос Распнатиот -Воскреснатиот е предизвик и предлог за христијанскиот живот во долготрајната проверка помеѓу разумот на верата и чинот на верата. Тешко е да се верува. Понекогаш, патот на христијанинот се одвива во темнината на верата. Верата не се губи исто како што се губи некој предмет од заборавеност или расеаност. Не е верата таа која се губи, туку волјата за верување е слаба. Како за Тома што е преминато од неверството во мистична состојба, од сомнение во сигурност, така и секој хрстијанин, откако ќе ја доживее тешкотијата за верување, ја доживува радоста да биде верник. Радоста затоа што знае дека неговиот живот е основан врз карпата која што е Бог. Радоста која му доаѓа од сигурноста дека е во вистината. Радоста да се почувствува љубен од Бог со една Љубов која никогаш не завршува.
Тома го виде Исус со нови очи; го сретна Исус воскреснатиот и тој самиот се почувствува „нов“. Тома нѐ воведува во разбирањето на специфичноста на христијанската вера која не е општо вера во Бог, туку е доаѓањето кај Исус да му се каже: „Господ мој и Бог мој“. Во својата катехеза Учителот не заборава да нѐ предупреди дека чистата вера е онаа која го преминува сензибилното чувство и се доверува целосно: „Зошто ме виде, поверува; блажени оние кои, иако не виделе, веруваат!“
Блаженството на верата, кое Исус му го спомнува на Тома, е блаженството на кое сме повикани на осмиот ден, кога треба да го признаеме присуството на Воскреснатиот во Словото, во прекршувањето на лебот, во заедницата. Тоа е „денот Господов“ кога сме повикани да ја живееме Неделата, кога ја спавиме Евхаристијата; тогаш може да уживаме во едно духовно искуство кое ни овозможува да го признаеме присуството на Воскреснатиот – Живиот меѓу нас и ни подарува нови очи. Славењето на Господовиот Ден е еден силен доказ за Воскресението Христово, бидејќи само еден извонреден и шокантен случај можеше да ги воведе првите христијани да почнаат различен култ во однос на еврејската сабота. Христијанскиот култ не е само сеќавање на минатите настани, туку средба со воскреснатиот Господ, кој реално присуствува во средина на заедницата, ни зборува во Светото Писмо и за нас го прекршува Лебот на вечниот живот.
Големото милосрдие кое Исус го покажа кон Тома и покрај неговото неверство е истото милосрдие кое Господ го има за секој од нас, кои сме грешници и неверници колку и апостолот. Неверстовото на Тома беше можност за едно поголемо милосрдие, бидејќи каде што изобилува гревот, таму милосрдието изобилува уште повеќе. Во овие Велигденски денови да го прифатиме оваа Божјо милосрдие и да бараме од Исус срдечно да нѐ сретне, како што направи со Тома, неверниот апостол.
Молитва:
Боже на вечното милосрдие
Кој што во велигденското славење
Ја оживуваш верата на твојот народ,
Зголеми ја во нас милоста која ни ја даде,
за да го разбереме сите непроценливото богатство
на Крштението кое нѐ очисти,
на Духот кој повторно нѐ роди,
на Крвта која нѐ откупи.
Umanesimo Cristiano/З.А.
