Генерална аудиенција: Христовото воскресение ни овозможува да гледаме на животот со надеж
Во својата катехеза пред Генералната аудиенција во среда, 26 ноември 2025 година, Папата нагласи дека човечкото битие го прима животот како дар, го доживува во неговата мистерија и отсекогаш се прашува за него: денес недостасува доверба во животот; затоа е потребно да се сведочи дека Бог е љубител на животот и да се промовира мајчинството и татковството дури и во општествени контексти каде што семејствата се во тешкотии. Да се раѓа значи да се залага за економија заснована на солидарност и почитување на создадениот свет.
Во серијата катехези за надежта, папата Лав XIV ја посвети оваа катехеза на мистеријата на животот, нагласувајќи пред сè дека Христовата воскресна вечер ја осветлува оваа мистерија и ни овозможува да ја контемплираме со надеж. Папата додаде дека тоа не е секогаш лесно, ниту само по себе очигледно:
Многу животи, во секој дел од светот, изгледаат мачни, болни, полни со проблеми и пречки што треба да се надминат. И сепак, човекот го прима животот како дар: тој не го бара, не го избира, туку го доживува во неговата мистерија од првиот до последниот ден. Животот има своја извонредна единственост: ни е даден; не можеме да си го дадеме самите на себе, но мора постојано да се негува: бара грижа што го одржува, го оживува, го зачувува и го обновува.
Истакнувајќи дека прашањето за животот е едно од фундаменталните прашања на човечкото срце, Папата ги спомена вечните прашања на секој човек во секое време: Кои сме? Од каде доаѓаме? И каде одиме?
Всушност, живеењето бара смисла, насока и надеж. А надежта делува како длабок стимул што ни помага да одиме низ тешкотиите, што не ни дозволува да се откажеме од напорите на патот, што нè уверува дека ходочестието на постоење нè води дома. Без надеж, животот би можел да изгледа како заграда помеѓу две вечни ноќи, кратка пауза помеѓу пред и потоа на нашето патување на земјата. Да се надеваме во животот, напротив, значи да ја чекаме целта, да веруваме како сигурно во она што сè уште не можеме да го видиме или допреме, да веруваме и да се предадеме на љубовта на Отецот кој нè создал затоа што нè сакал и сака да бидеме среќни.
Светиот Отец предупреди дека болеста на недостаток на доверба во животот се проширила низ целиот свет и дека постои опасност животот повеќе да не се сфаќа како дадена можност, туку речиси како закана од која мора да се заштити – за да не се доживее разочарување.
Затоа денес храброста да се живее и создава живот, да се сведочи дека Бог е „љубител на животот“ во полна смисла на зборот, е поитна од кога било. Да се раѓа значи да се дава живот на некој друг. Универзумот на живите суштества се проширил според овој закон, кој во симфонијата на создадениот свет доживува зачудувачко „крешендо“ што кулминира во дуетот на мажот и жената: Бог ги создал по свој образ и им ја доверил мисијата на размножување по свој образ, односно од љубов и во љубов.
Сепак, Папата потсетува дека Светото Писмо од самиот почеток открива дека животот, токму во својата највисока форма, човечката, го прима дарот на слободата и станува драма, а дека и човечките односи се обележани со противречности, како што е братоубиството на Каин.
Божјата логика, сепак, е сосема поинаква. Бог засекогаш останува верен на својот план за љубов и живот; тој никогаш не се изморува да го поддржува човештвото дури и кога, по примерот на Каин, го следи слепиот нагон за насилство во војни, дискриминација, расизам и повеќекратни форми на ропство.
Папата Лав XIV исто така нагласи дека раѓањето значи доверба во Богот на животот и промовирање на човештвото во сите негови форми: првенствено во чудесната авантура на мајчинството и татковството, и во општествените околности во кои семејствата имаат тешкотии да се справат со товарот на секојдневниот живот, честопати попречени од нивните планови и соништа.
Според истата логика, да се раѓа значи да се залага за солидарна економија, да се бара општото добро во кое секој праведно ќе ужива, да се почитува и негува создадениот свет и да се обезбеди утеха преку слушање, присуство и конкретна, несебична помош.
Воскресението на Исус Христос е силата што нè одржува во овој предизвик, дури и таму каде што темнината на злото го затемнува срцето и умот. Кога животот изгледа згаснат или запрен, еве го воскреснатиот Господ кој продолжува, до крајот на времето, и оди со нас и за нас. Тој е нашата надеж, со овие зборови Светиот Отец ја заврши катехезата.
Ватикан њуз/к.мк
