На 6 декември, за време на Јубилејната аудиенција на плоштадот „Свети Петар“, папата Лав XIV им се обрати на 30.000 ходочесници од целиот свет со катехетско охрабрувањеза Адвентот, литургискиот период на надеж.
Папата потсети дека Адвентот нè учи да бидеме будни за знаците на времето. Потсетувајќи се на првото доаѓање на Исус, „Бог со нас“, христијаните учат да го препознаваат неговото присуство денес и да ги подготвуваат своите срца за неговото враќање, да бидат со него засекогаш, со сите луѓе и со целото создание, во конечно откупениот свет.
Во исто време, очекувањето на Спасителот не може да биде пасивно: раѓањето на Исус ни го открива Бог кој ги привлекува луѓето, сите што го среќаваат Господ се привлечени, повикани да учествуваат. Бог нè влече во својата историја, во своите соништа. Затоа, да се надеваш значи да учествуваш. Мотото на Јубилејот, „Ходочесници на надежта“, не е слоган што ќе застарее за еден месец! Тоа е доживотна програма: „ходочесници на надежта“ значи луѓе кои одат и кои чекаат, но не неактивни, туку учествуваат.
Папата се осврна на учењето на Вториот ватикански собор за препознавање на знаците на времето: никој не може да го направи ова сам; тоа е заедничко патување на Црквата. Тоа се „знаци на Бога кој доаѓа со своето Царство преку историски настани“ и Тој мора да се бара во секојдневниот живот, со ум и срце, „засукувајќи ги ракавите“. Лаиците имаат посебна мисија во ова, бидејќи токму „во тагите и убавината на светот“ Христос го чека човекот и повикува на учество. „Затоа да се надеваш значи да учествуваш“.
Како пример, Папата го наведе Алберто Марвели, млад Италијанец чиј живот стана сведок на активна надеж. За време на Втората светска војна, „која тој категорично ја осуди“, Алберто несебично им помагаше на ранетите, болните и бегалците, а потоа се вклучи во јавниот и политичкиот живот, служејќи на каузата за закрепнување. Неговата смрт на 28-годишна возраст по трагична несреќа е крај на патувањето кое покажа дека служењето на Царството Божјо носи радост дури и во услови на опасност и дека светот станува подобар кога некој ја жртвува сопствената безбедност и удобност заради доброто: „Ова е учество“.
Светиот Отец ги повика верниците да ја испитаат својата совест: дали учествуваат во активности каде што ги покажуваат своите таленти? Дали помислуваат на Божјото Царство кога им служат на другите? „Или го правиме тоа со мрморење и жалење дека сè оди лошо? Насмевката е сигурен знак на благодат во нас.“
На крајот од својата катехеза, Лав XIV повтори: Да се надеваш значи да учествуваш. Ова е дар од Бога, кој можел, но не сака, сам да го спаси светот, и го поканува човекот да учествува, „затоа што заедно е подобро“. Преку учеството човекот веќе учествува во она што еден ден ќе се открие во полнота кога Христос ќе се врати засекогаш.
Ватикан њуз/к.мк
