На празникот на првиот маченик на Црквата, Свети Стефан, папата Лав XIV размислува за мачеништвото како „раѓање за небото“ и за божиќната радост како избор да се живее братство, простување и мир во свет обележан со страв и конфликти.
На празникот на Свети Стефан, првиот маченик на Црквата, папата Лав XIV ги повика верниците да размислуваат за мачеништвото не како за крај, туку како за почеток: „раѓање за небото“ кое открива што навистина значи да се појде кон светлината.
Поздравувајќи ги ходочесниците собрани на плоштадот Свети Петар за молитвата Ангел Господов, на денот традиционално познат кај раните христијани како „роденден“ на Свети Стефан, Папата потсети на древната сигурност дека „не се раѓаме само еднаш“. Со очите на верата, рече тој, дури и смртта повеќе не е темнина. „Мачеништвото е раѓање за рајот“, продолжи тој, опишувајќи го како премин осветлен од љубовта, а не замаглен од стравот.
Размислувајќи за извештајот од Делата на апостолите, папата Лав XIV размислува за впечатливата слика на Стефан пред Синедрионот: „И сите што беа во Синедрионот, се вгледаа во него и видоа дека лицето негово му беше како лице на ангел.“ (Дела 6:15). Ова, објасни Папата, е „лицето на оној што не ја напушта историјата рамнодушно, туку одговара на неа со љубов“. Животот и смртта на Стефан, рече тој, ја отсликуваат „божествената љубов што се појави во Исус, Светлината што свети во нашата темнина“.
Од Витлеем до мачеништвото, Светиот Отец трасираше една единствена нишка: Повикот да се живее како деца Божји. Раѓањето на Синот Божји, рече тој, го привлекува човештвото преку понизноста на Марија, Јосиф и пастирите. Сепак, призна тој, убавината на таков живот е исто така отфрлена. Од самиот почеток, „неговата магнетна сила ја предизвика реакцијата на оние кои се борат за власт“, на оние кои се вознемирени од добрината која ја разоткрива неправдата и ги открива „намерите на нивните срца“ (сп. Лука 2,35).
Сепак, инсистираше папата Лав XIV, ниедна сила не може да надвладее над Божјото дело. Дури и денес, низ целиот свет, има такви кои „ја избираат правдата дури и по голема цена“, кои го ставаат мирот пред стравот и служењето на сиромашните пред сопствениот интерес. Од овие избори, рече тој, „тогаш никнува надежта“, што овозможува да се слави дури и среде страдање.
Папата не се срамеше од реализмот на сегашниот момент. Во свет обележан со неизвесност и болка, радоста може да изгледа недостижна. Оние кои веруваат во мирот и го следат „невооружениот пат на Исус и мачениците“, забележа тој, честопати се исмејувани или исклучени, понекогаш дури и обвинети дека се на страната на непријателите. Сепак, рече тој, „христијаните немаат непријатели, туку браќа и сестри“, чие достоинство останува недопрено дури и кога не се сфатени.
Во срцето на божиќното таинство, продолжи папата Лав XIV, е радоста што ја одржуваат оние кои веќе го живеат братството, кои во секој човек, дури и во противниците, го препознаваат „неизбришливото достоинство на ќерките и синовите Божји“. Како Исус, Стефан умре простувајќи, поткрепен од „сила пореална од онаа на оружјето“: бесплатна сила веќе присутна во секое срце, повторно разбудена кога учиме да се гледаме еден со друг со внимание и препознавање.
„Да, тоа значи да се преродиш, повторно да дојдеш во светлината“, рече Папата. „Ова е нашиот „Божиќ““.
Завршувајќи го своето обраќање, папата Лав XIV ѝ ги довери верните на Марија, „благословена меѓу сите жени кои даваат живот и се спротивставуваат на ароганцијата со грижа, а на недовербата со вера“. И на крај, поканувајќи ги сите да размислуваат за неа, се помоли таа да го поведе светот кон сопствената радост – „радост што ги раствора сите стравови и сите закани, исто како што снегот се топи пред сонцето“.
Ватикан њуз/к.мк
