Папата до младите во Меѓугорје: Радувајте се заедно, не плашете се да плачете со оние што плачат
Во својата порака до учесниците на 36-тиот Фестивал за млади, закажан од 4 до 8 август во светилиштето во Босна и Херцеговина, папата Лав XIV нè повикува да не бидеме попречени од јазичните или културните бариери. Верата, јазикот се „посилен од која било бариера“, ги обединува срцата како пламени кои, запалувајќи се еден од друг, „стануваат еден голем оган што го осветлува патот“.
Само еден ден по неговото завршување на Јубилејот на млади, папата Лав XIV повторно им се обраќа на помладите генерации. Им упатува зборови кои не се плашат од кршливоста, зборови способни да ја прифатат полнотата на емоциите: радост, но и тагата: „Не плашете се да плачете со оние што плачат“. Навистина, постои пат што треба да се изоди заедно, пат што не се плаши од културните разлики, зборувајќи го „најсилниот јазик“ – јазикот на верата. Ова е сржта на пораката што Папата ја потпиша на 9 јули во Кастел Гандолфо, упатена до учесниците на 36-тиот Младински фестивал, закажан во Меѓугорје, Босна и Херцеговина, од 4 до 8 август.
„Ќе одиме во домот Господов“
Почнувајќи од мотото избрано за настанот „Ќе одиме во домот Господов“, земено од Псалм 122 – Папата опишува заедничко патување, „желба што нè движи кон Бога“: вистинскиот „дом“, бидејќи таму нè чека Неговата Љубов. Правецот кој треба да се следи е оној што го даде Исус: „Патот“.
Тој самиот е Оној што нè придружува, нè води и нè зајакнува на тој пат. Неговиот Дух ни ги отвора очите и ни овозможува да видиме она што самите не би можеле да го разбереме.
„Создадени сме за средба“
На животниот пат, пишува Лав XIV, „никогаш не се оди сам“. Секој чекор е испреплетен со чекорите на другите, бидејќи „создадени сме за средба, за да одиме заедно и да откриваме заедничка цел“. Овој концепт се искажува преку зборовите на Свети Августин, кој не зборува за домот Господов како за „далечна цел“, туку нè повикува да ја доживееме „радоста“ на животи што се живеат еден до друг:
Ајде да одиме, ајде да одиме! Така зборуваат меѓу себе и, така да се каже, осветлувајќи се еден со друг, формираат еден пламен. И овој пламен, роден од оној што зборува, му го пренесува на другиот огнот со кој тој гори.
„Се осветлуваме едни со други“
Никогаш не одиме сами: се охрабруваме еден со друг, „се палиме еден од друг“. И секој пламен што се раѓа во нашите срца се соединува со другите, станувајќи „единствен голем оган што го осветлува патот“.
И вие, млади луѓе, не сте осамени ходочесници. Овој пат кон Господ мора да се помине заедно. Ова е убавината на верата што се живее во Црквата.
„Ниеден алгоритам не може да ја замени прегратката“
Во својата порака, Лав XIV посветува еден пасус и на вештачката интелигенција. Тој ги препознава „илјадниците можности што ги нуди“, но истовремено предупредува:
Ниеден алгоритам не може да ја замени прегратката, погледот, вистинската средба. Ни со Бога, ни со пријателите, ни со семејството.
„Вистински средби“
Примерот што треба да се следи е оној на Марија, која презема тешко патување за да ја донесе љубовта на својата роднина Елисавета. Резултатот? Радоста на Иван Крстител, кој ликува во утробата на својата мајка, препознавајќи го во Девицата „живото присуство Господово“.
Следејќи го примерот на Марија, Папата ги охрабрува младите да бараат вистински средби:
Радувајте се заедно и не плашете се да плачете со оние што плачат, како што нè учи и Свети Павле: „Радувајте се со оние што се радуваат, плачете со оние што плачат“.
„Јазикот на верата“
Млади луѓе од целиот свет ќе пристигнат во Меѓугорје, како што веќе се случи во Рим во изминатите денови.
Можеби чувствувате дека јазикот или културата се пречка: охрабрете се. Постои јазик посилен од секоја бариера , јазикот на верата, хранет од љубовта Божја. Сите вие сте членови на Неговото Тело, кое е Црквата: среќавајте се, запознавајте се, споделувајте.
Ова, пишува Папата, е патот што води „до домот Господов“цел што треба да се постигне во радоста од сознанието дека сме очекувани, и дека до таа цел се стигнува заедно.
„Бог зборува во нашите срца“
Пред крајот, Лав XIV зборува и за звањата. „Ве охрабрувам да не се плашите да одговорите“, вели тој. Возбудата, трепетот, повикот што го чувствувате, „доаѓаат од Бога, кој им зборува на нашите срца“.
Слушајте го со доверба: Словото Господово не само што нè прави вистински слободни и среќни, туку нè исполнува автентично како луѓе и како христијани.
Ватикан њуз/к.мк
