Неделно размислување за Евангелието наменето за Третата недела по Педесетница, според евангелистот Матеј 6,22-33
Слушајќи ги зборовите на Христос од Евангелието од Матеј 6, 22-33, да не се грижите, не се сосема сфатливи за современиот човек. Можеби ги слушаме со уши, но со срце велиме дека тоа е невозможно. Дали Христос згреши? Дали можеби сме се оддалечиле толку многу од Христа што можеме да ги доведуваме во прашање зборовите кажани од Него? Па тогаш зошто му е тешко на современиот а ги прифати зборовите од Евангелието, кои за многу христијани станаа пат за спасение.
Пред сè, животот на денешните луѓе е изграден на неволји: секогаш имаме за што да се жалиме, секогаш ни недостига нешто, секогаш мора да имаме проблеми, бидејќи тоа е животот – како што велиме често пати. И кога се е во ред, тоа веќе не загрижува. Забележете дека веќе сме навикнати да живееме постојано жалејќи се и тоа стана некако „нормално“. Иако некаде длабоко во срцето чувствуваме дека може да биде поинаку. Кога ќе застанеме и ќе го погледнеме својот живот отстрана, ќе забележиме и дека имаме многу повеќе од што ни треба, токму тоа не оттргнува од мирниот и спокоен живот. Имајте предвид дека ни се наметнуваат многу вештачки работи и тоа нè одвлекува од главните вредности кои водат до радосен живот. Пример е голем дел од новитетот на таканаречениот модерен напредок, на кој посветуваме голем дел од нашето време и енергија. Така испаѓа дека си создаваме непотребни неволји и се навикнуваме на таков проблематичен живот, а потоа се жалиме дека животот е тежок/
Втората работа што заслужува внимание: дека Христовите зборови бараат доверба. Имајте доверба во Бога дека на оваа земја Бог подготвил за нас, неговите чеда, сè што ни е потребно за добар и радосен живот. Тоа може да го согледа и прифати само човек верник кој ја чувствува Божјата љубов. Наместо тоа, безбожен човек, постојано тоа го доведува во прашање. Многу пронајдоци се направени со импликација дека сме го надминале Бога, дека човештвото не може да постои без нас. Само години подоцна, гледаме дека таканаречениот „развој“ е всушност патот до масовното уништување на човештвото. Само богобојазливите научници можеа да го видат не само почетокот на некоја новост, туку и до што сѐ може да доведе сето тоа.
Христовите зборови „не можете да им служите на двајца господари“ јасно кажуваат дека можете да верувате само на еден. Кого ќе го избереме во секојдневниот живот? Современото развиено општество, кое сè повеќе ја носи маската на депресијата од разни неволји? Или можеби ќе го свртуваме лицето кон Создателот и ќе се запрашаме што е најважно во нашиот живот? Што ни е подготвено за заедничка радост и среќен живот?
Исус нè учи: „ Светило за телото е окото. И така, ако твоето око биде чисто и целото твое тело ќе биде светло; ако, пак, твоето око биде лошо, целото тело ќе ти биде темно. И така, ако светлината, што е во тебе, е темнина, тогаш каква ли ќе е темнината?
Какви се нашите очи, каков е погледот на овој свет? Кое е тоа просветлување што станува наше вдахновение за животот?
к.мк
